Έφυγε μια αρχόντισσα. Η Εύη Βουτσινά που γυρνώντας σπιθαμή με σπιθαμή την Ελλάδα μαζεύοντας συνταγές γύρω από τις οποίες έστηνε μικρά γλωσσικά κομψοτεχνήματα, διέσωσε κάτι από τη βαθιά, εσωτερική ουσία ενός προνεωτερικού πολιτισμού που άνθισε κι άκμασε γύρω απ’ το τραπέζι.
Αυτό το λησμονημένο καθημερινό «γύρω από το τραπέζι» που ιδρύει οίκο και οικογένεια έχει πια σχεδόν εξαφανιστεί στις μέρες μας όπου τρώμε (και με παρέα όντες) κατά μόνας μπροστά από το χαζοκούτι. Αυτό το συναπάντημα μέσα από την τελετουργία της τροφής μάς έρχεται γραμμή απ’ τα ομηρικά, ήδη, έπη.
Η Εύη Βουτσινά εντάσσεται στη γραμμή ενός αρχέγονου πολιτισμού, για τον οποίο ο Ζήσιμος Λορεντζάτος έγραφε: «Ο πολιτισμός του φαγητού χάνεται και είναι σπουδαίος όσο η αρχιτεκτονική ή η υφαντική. Χρειάστηκαν ίσως αιώνες, λόγου χάρη, για να καταλήξει ο πολιτισμός μας σε ένα δημιούργημα τόσο δικό του όσο το νεραντζάκι γλυκό».
Η Εύη Βουτσινά μάζεψε ‒τα ενίοτε και πεταμένα ή ξεχασμένα‒ δικά μας πράγματα, όπως το νεραντζάκι γλυκό, θυμίζοντάς μας, πέρα από το μεγαλείο ενός πολιτισμού που συνομιλεί, τραγουδάει και τρώει γύρω από το τραπέζι, ότι η μαγειρική και η ζαχαροπλαστική ανέκαθεν αποτελούσαν τα δώρα μιας δωρεάς, έναν τρόπο υποδοχής και δεξίωσης του ξένου που μέσα από το φίλεμα γινόταν φίλος. Στην εποχή της παγκοσμιοποιημένης fusion κ.λπ. κουζίνας των γκουρμέ και του περιτυλίγματος, η αρχοντική ταπεινότητα του ανθρώπου που μας μιλάει για την «απλή μαγειρική της αγίας καθημερινότητας» αποτελεί ένα μέτρο. Ένα μέτρο που σε εποχές κρίσης μπορεί και να αποδειχθεί σωτήριο.
Αιωνία σου η μνήμη Εύη Βουτσινά, αρχόντισσα.
