Μετάφραση: Αναστάσιος Θεοφιλογιαννάκος
Ίσως γι’ εμάς που δεν έχουμε παρά λίγο μόνο ψωμί,
ίσως τ’ Άγιο Πάσχα είναι πιο όμορφο,
Ιησού μας, και το πράο κλαδί σου
απλώνεται, ελιά, στα τετράγωνα κελιά.
Φτωχός ο ουρανός κι οι κάμαρες φτωχές,
Μεγάλο Σάββατο, το φως σου μας θαμπώνει,
κι αργά η καρδιά μας πλέκει με τον ουρανό
τη φανέλα, που τις ελπίδες της αγκαλιάζει.
Απλή η ζωή, στ’ αιτήματά μας
Εσύ απαντάς: Εμπρός, θάρρος,
προχωρείτε!
Σε υπακούμε. Και η φτώχεια μας
δεν έχει ανάγκη πια άλλο
να πιει να ξεδιψάσει.
Είμαστε εμείς τόσο πολλοί εδώ όπως στην εξοχή
είναι τα πουλιά πάνω στα τρεμάμενα φυτά
εκεί που ακόμα φαίνεται πως τα άγια λόγια
έρχονται με τον άνεμο και το νερό της βροχής.
Σ’ εμάς, τους αόρατους, στα γκρίζα μας κελιά,
τις μυριάδες στη μέση της πόλης που καπνίζει,
Μεγάλο Σάββατο, το φως σου καταυγάζει
μόνο τα χέρια, μοναδική γιορτή, τα κουρασμένα.
Σ’ εμάς η ειρήνη που θαρθεί, ήδη ενεργή ‘ναι στην καρδιά μας και τα χέρια,
καθώς σε ετοιμάζει, ω Πάσχα, μην έχοντας
παρά λίγο μόνο ψωμί για να σε κάνει γιορτινό.
⸙⸙⸙
[Πρώτη δημοσίευση της μετάφρασης στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Φωτογραφία: Tomm W. Christiansen. Δείτε τα περιεχόμενα του έκτου ηλεκτρονικού μας τεύχους εδώ.]
