Μετάφραση: Σπύρος Θεριανός
ΣΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ ΤΩΝ ΧΙΛΙΩΝ ΜΙΛΙΩΝ
Μ’ αρέσει να γράφω για το μέρος που βρίσκομαι,
όπου τυχαίνει να κάθομαι,
την υγρασία ή τα σύννεφα,
τη θέα έξω απ’ το παράθυρο –
ένα ροζ δέντρο ανθισμένο,
έναν γείτονα με το μικρό, νευρικό σκυλί του.
Κι αν πίνω
ένα φλιτζάνι τσάι εκείνη τη στιγμή
ή ένα ποτήρι ουίσκι,
θα βρω κάτι να γράψω και γι’ αυτό.
Μου επιστρέφει η γυναίκα μου αυτά τα ποιήματα
μ’ έναν αναστεναγμό.
Πιστεύει πως θα έπρεπε ν’ ανοίξω
τους ορίζοντές μου, αφήνοντας να εισέλθουν
τα άγρια ροδόδεντρα της Ιρλανδίας,
τα ξασπρισμένα απ’ τον ήλιο στάδια της Ρώμης,
η κλεψύδρα της Μπριζ –
ο κόσμος πέρα απ’ το μελανοδοχείο μου.
Πάντα της λέω ότι θα προσπαθήσω ξανά
κι επιστρέφω στο γραφείο μου
με την καρέκλα στραμμένη προς το παράθυρο.
Σκέφτομαι πρόσωπα και πράγματα της ιστορίας.
Αναλογίζομαι τη γη, τα φώτα των πόλεων.
Φαντάζομαι ένα ορθωμένο λιοντάρι σε μια σιδερένια ασπίδα,
ένα ήσυχο πεδίο μάχης, ένα γρανιτένιο μνημείο.
Και μετά –μεταξύ μας αυτό–
πίνω μια γουλιά παγωμένο τσάι
και με τον τρόπο αρχαίου Κινέζου
παίρνω τη λεπτή μου πένα
και γράφω για το πουλί που ακούω εκεί έξω,
εκείνο που κελαηδά,
σταματά,
μετά κελαηδάει ξανά.
⸙⸙⸙
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Ζωγραφική: Michiel Schrijver. Δείτε τα περιεχόμενα του πέμπτου ηλεκτρονικού μας τεύχους εδώ.]
