Πριν μερικούς μήνες ένας φίλος γιατρός, αφού παρακολούθησε μια παράσταση της όπερας Μαγικός Αυλός του Μότσαρτ, μου μίλησε με γνήσιο ενθουσιασμό για την εμπειρία του αυτή ζητώντας μου παράλληλα κάποια ιστορικά στοιχεία για τον Μότσαρτ και την όπερα γενικότερα. Σε επόμενη συνάντηση μας του έδωσα κάποιες σημειώσεις πάνω στον Μότσαρτ, πάνω στην όπερα και την καταγωγή της από τις θρησκευτικές τελετουργίες, μερικές σκέψεις μου πάνω στη μουσική γενικότερα, ενώ του συνέστησα και κάποια σχετικά βιβλία προσθέτοντας με χαμόγελο πως αν ο Μότσαρτ ζούσε σήμερα θα περίμενε από μας να ακούμε περισσότερο «σύγχρονη» μουσική και λιγότερο «κλασική». Όπως ήταν φυσικό, στο πρόσωπο του διαγράφηκε μια έκφραση απορίας –καθώς η δήλωση μου αυτή θεωρήθηκε οξύμωρη ή και αντιφατική– ενώ στη συνέχεια αντικαταστάθηκε από μια έκφραση αμηχανίας όταν του πρότεινα να ακούσει έργα των Webern, Ligeti, Schnittke, Cage, Χρήστου και ορισμένων άλλων συνθετών «σύγχρονης μουσικής».
Διευκρινιστικά ας αναφερθεί πως όταν μιλάμε για «σύγχρονη μουσική» –ή «μουσική του 20ού αιώνα»– αναφερόμαστε στη λόγια μουσική όπως διαμορφώθηκε με αφετηρία τη λεγόμενη «2η σχολή της Βιέννης», ζυμωμένη από τις δεκαετίες του ’50, του ’60, καθώς και όλων των μετέπειτα τάσεων μέχρι τις μέρες μας. Το ότι αυτή η μουσική έχει σταθεί ανίκανη, πρώτον να δημιουργήσει ένα πιστό κοινό και δεύτερον να σταματήσει τη συνεχή μείωση του ήδη ολιγάριθμου υπάρχοντος κοινού της, είναι γεγονότα που επισημάνθηκαν από πολύ νωρίς και συνεχίζουν να επισημαίνονται από πολλούς. […]
[Η συνέχεια του κειμένου στο 4ο τεύχος μας που κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία.]
