Μετάφραση: Αναστάσιος Θεοφιλογιαννάκος
«Μια βαριά, θολή και ασφυκτική ατμόσφαιρα έχει παγιωθεί στη χώρα, οι άνθρωποι είναι καταθλιπτικοί και δυσαρεστημένοι και, ωστόσο, είναι διατεθειμένοι να υφίστανται οτιδήποτε χωρίς να διαμαρτύρονται και χωρίς να εκπλήσσονται.
Αυτή είναι η χαρακτηριστική κατάσταση των περιόδων της τυραννίας. Η γενική δυσαρέσκεια, την οποία οι επιφανειακοί παρατηρητές θεωρούν ως ένδειξη ευθραυστότητας της εξουσίας, στην πραγματικότητα σημαίνει ακριβώς το αντίθετο. Μια κωφή και διαδεδομένη δυσαρέσκεια είναι συμβατή με μια σχεδόν απεριόριστη υποταγή για δεκάδες χρόνια. Όταν το αίσθημα της συμφοράς και της δυστυχίας, ενώνεται, όπως συμβαίνει σήμερα, με την απουσία ελπίδων, οι άνθρωποι υπακούουν έως ότου ο αναπάντεχος κραδασμός μιας εξωτερικής αντίδρασης τους ξαναδώσει την ελπίδα».
(Simone Weil, 1940)
⸙⸙⸙
«Το αίσθημα ασφάλειας έχει αλλοιωθεί βαθιά, πράγμα που δεν είναι απαραίτητα κακό, καθώς δεν μπορεί να υπάρχει ασφάλεια για τον άνθρωπο σε αυτήν τη γη και η ανάγκη για ασφάλεια, πέρα από ένα ορισμένο όριο, είναι μια επικίνδυνη ψευδαίσθηση που παραποιεί τα πάντα και καθιστά τους ανθρώπους αμβλύνοες, ρηχούς και ανόητα ικανοποιημένους. Το είδαμε καλά σε περιόδους ευημερίας και είναι ακόμα εμφανές σε εκείνες τις κοινωνικές κατηγορίες που πιστεύουν πως είναι ασφαλείς σήμερα. Αλλά η απόλυτη απουσία ασφάλειας, ειδικά όταν η καταστροφή, που φοβόμαστε, φαίνεται να υπερβαίνει τη δύναμη της νοημοσύνης και του θάρρους, δεν είναι λιγότερο επιβλαβής. Έχουμε δει στο παρελθόν πως οι οικονομικές κρίσεις στερούν τους νέους από κάθε ελπίδα να κατορθώσουν να ενταχθούν με πληρότητα στις τάξεις της κοινωνίας και να κερδίσουν τα προς το ζην και να θρέψουν μια οικογένεια. Τώρα βλέπουμε μια ολόκληρη γενιά νέων στο ίδιο τυφλό αδιέξοδο μονοπάτι … Τα σύγχρονα μέσα επικοινωνίας, ο τύπος, το ραδιόφωνο και ο κινηματογράφος είναι, εξάλλου, αρκετά ισχυρά για να επηρεάσουν τη διάθεση ενός ολόκληρου λαού. Φυσικά, η ζωή συνεχίζει να υπερασπίζεται τον εαυτό της, προστατευμένη από το ένστικτο και κάποια μορφή μη συνειδητότητας. Ωστόσο ο φόβος που διαδίδεται για μεγάλες συλλογικές καταστροφές, αναμενόμενες παθητικά όπως μία πλημμύρα ή ένας σεισμός, καθορίζει όλο και περισσότερο την αίσθηση που ο καθένας μπορεί να έχει για το μέλλον του».
(Simone Weil, 1939)
⸙⸙⸙
[Πρώτη δημοσίευση της μετάφρασης στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Η επιλογή των κειμένων έγινε από τον Τζόρτζιο Αγκάμπεν για το περιοδικό Quodibet. Δείτε τα περιεχόμενα του δεύτερου ηλεκτρονικού μας τεύχους εδώ.]
