[Αλόγιστα]
Κι όσο εσύ ολόγιομα ξοδεύεις τα φεγγάρια
τόσο εγώ είμαι πια πιο φειδωλή με τα πουκάμισα
καθημερινά φορώ όσο το δυνατόν το ίδιο δέρμα –καθυστερώ–
μιας κι από κάτω κείνο μιας άλλης από μένα θα φανεί
Σα βράδυ στα νερά τα σκουροπράσινα ριχτήκαμε
όσο και που αγγιχτήκαμε υποβρύχια έμεινα μόνη
βγήκα και νύχτα ακόμα χάθηκα στις ανηφόρες μιας πρωτεύουσας
εργόχειρων παράκαμψη δεν υπολόγισα –ετών αφρού–
Έπειτα απόγιομα ανέβηκα ψηλά στα δώματα
ζητούσα από τον ήλιο να με σώσει
έστειλε αυτός τα δίχτυα τα χρυσά –με ανέσυρε– προσώρας
στων λυγμών τον υδροκρίτη με μιαν αχτίδα για κοντάρι ισορροπώ
Στα δυτικά κουβέντιαζαν πως για όσους διέσωσε κρυφά καμάρωνε
όλος σεμνότητα κοκκίνιζε –μέλωνε δώρα–
θέλησα να τον βρω –που ζει– να πάω του συντρόφισσα
και παρακόρη θα έμενα, μα εχάθη
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Έργο: Jean-Marie Oger. Δείτε τα περιεχόμενα του πρώτου μας ηλεκτρονικού τεύχους εδώ.]
