Μετάφραση: Γιώργος Καρτάκης & Dirk Uwe Hansen
Asperger
Παγωμένοι
Δε νιώθουμε τίποτα
Αν θέλεις να μ’ αγγίξεις
Να μου εξηγήσεις πρώτα
Βήμα βήμα να μου πεις
πώς θα με πιάσεις
Πόσο χρόνο θα κρατήσει
Με ποια ένταση
Γιατί το κάνεις
Δύσπιστα πολύ
μπαίνω στην αγάπη
#
Asperger
Eingefroren
spüren wir gar nichts
und wenn du mich berühren willst
musst du mir zuerst erklären
Schritt für Schritt
wie du mich anfassen wirst
wie lange das dauert
mit wie viel Druck
und warum du das machst
Der Liebe nähere ich mich
sehr misstrauisch
⸙⸙⸙
Μεθυσμένοι πρίγκιπες
Ι.
Εκείνο το καλοκαίρι
ήπιαμε πολύ
Αν φτιάχναμε έναν
τοίχο
απ’ τα μπουκάλια
που αδειάσαμε
θα φτάναμε στον ήλιο
Ένα γυάλινο
μεθυσμένο κάστρο
σε μια πραγματικότητα
που ποτέ δε μεθά
#
II.
Τα βράδια
πονάμε από μοναξιά
Ουρλιάζουμε
από μοναξιά
Γυρεύουμε ανθρώπους
Θέλουμε να πέσουμε
στα πόδια τους
να τους πούμε: αγαπήστε μας
Όμως κάτι τέτοιο
θα ήταν
σκάνδαλο- έτσι
καθόμαστε καλά
και παρακολουθούμε
Σκληροί
Σκληρές συζητήσεις
#
Betrunkene Prinzen
I.
In jenem Sommer
tranken wir viel
Hätten wir eine Mauer gebaut
aus den Flaschen
die wir leerten
wir wären damit
bis an die Sonne gekommen
Eine gläserne
trunkene Burg
in einer stets nüchternen
Wirklichkeit
II.
An den Abenden
leiden wir unter Einsamkeit
brüllen vor Einsamkeit
wir suchen nach Menschen
wollen ihnen zu Füßen fallen,
um ihnen zu sagen: Liebt uns
Aber sowas
wäre ein Skandal — so
setzen wir uns bequem hin
und verfolgen
mit harten Gesichtern
harte Gespräche
⸙⸙⸙
Βυθός χωρίς πιάνο
Μετά την πρόσκρουση
Άφαντος ο πατέρας
Ακρωτηριασμένη η μητέρα
–ο παπάς αγιάζει
τα ύδατα –
Κι ο αδερφός
με τα τεράστια μάτια του
πάντα ανοιχτά
βυθίζεται αργά
Ανεβάζοντας
τη στάθμη του ποιήματος
Έτσι είναι οι θάλασσες
έλεγαν
Μη φοβάστε
Και προπάντων
μη μιλάτε γι αυτό
παραέξω
Στη μέση του δείπνου
σηκώνονταν κύματα
πελώρια κύματα
απ’ όλες τις πλευρές
– κρατιόμασταν–
κι όλα
γκρεμίζονταν
Το τραπέζι
τα σερβίτσια
σωριάζονταν
Ποτήρια
ανάποδα στο χώμα
Βούλιαζαν
οι καρέκλες
Κι εμείς
μέσα από καρχαρίες
μαχαίρια και φύκια ανεβαίναμε
μπλεγμένοι στο τραπεζομάντηλο
μούσκεμα μες
στις σαλάτες
που έπλεαν ψηλά
Απόψε έχει μπουρίνι
Να μας συγχωρείτε – ας το κανονίσουμε
αύριο
Ή ίσως μία άλλη φορά
Θα ενημερωθείτε σχετικά
στο δελτίο
#
Meeresboden ohne Klavier
Nach dem Aufprall
war der Vater verschwunden
die Mutter verstümmelt —
der Pope segnet die Wasser —
Und der Bruder
mit seinen riesengroßen immer offenen Augen
sinkt langsam
und lässt den Spiegel des Gedichtes steigen
So sind die Meere sagte man
Fürchtet euch nicht
und vor allem
sprecht draußen nicht darüber
Mitten beim Abendessen
erhoben sich Wellen riesige Wellen
von allen Seiten —
wir klammerten uns fest —
und alles wirbelte durcheinander
Der Tisch brach zusammen
das Geschirr zerbrach
Gläser verkehrt herum auf dem Boden
Die Stühle versanken
Und wir zwischen Haien
Messern und Algen stiegen auf
in das Tischtuch gewickelt
triefend vom Öl der Salatblätter
die nach oben trieben.
Heute Abend gibt es Sturm
Ihr müsst verzeihen —
wir wollen das morgen regeln
oder vielleicht ein andermal
Man wird euch diesbezüglich informieren
im Wetterbericht.
⸙⸙⸙
αυτός ο θυμός ήταν δικός μου
αυτός ο θυμός ήταν δικός μου
αλλά η μάνα τον φυλούσε στο ψηλότερο ράφι
ακολουθώντας το εγχειρίδιο
«αυτό δεν είναι για σένα», επέμενε
κουνώντας όλα της τα δάχτυλα
‒μαζί και τα δάχτυλα που πήρε απ’ τον πατέρα‒
εγώ σκαρφάλωνα όπου έβρισκα
στον πάγκο τα ράφια
το σβέρκο της – κάποτε με τίναζε μακριά
«αυτό είναι για τον αδερφό σου», έτσι έλεγε
και με μπούκωνε μέλι
#
Dieser Zorn gehört mir
Dieser Zorn gehört mir
aber meine Mutter bewahrte ihn
auf dem obersten Regal auf
ganz nach dem Lehrbuch
„Das ist nichts für dich,“
darauf beharrte sie
und wackelte mit allen ihren Fingern —
und nahm noch die Finger meines Vaters dazu —
Ich kletterte auf alles, was ich fand
auf die Bank, die Regale ihren Nacken —
manchmal stieß sie mich weit von sich
„Das ist für deinen Bruder,“ sagte sie dann
und stopfte mir den Mund mit Honig
⸙⸙⸙
δεμένοι
ισορροπώ απ’ τη μητέρα
σ’ εμένα
απ’ τον πατέρα
σ’ εμένα
απ’ τις αδερφές μου
σ’ εμένα
οι αδερφές μου πηγαίνουν
κι έρχονται
προς τον πατέρα
στη μάνα
σους εαυτούς τους
ισορροπώντας κι αυτές
όταν ένας τραβά
οι άλλοι τραβιούνται
‒είμαστε δεμένοι με τροχαλία‒
τον γάντζο τον ξέρω
η τριβή με πονά
#
Gefesselt
Ich halte das Gleichgewicht
von meiner Mutter
zu mir
meinem Vater
zu mir
meinen Schwestern
zu mir
Meine Schwestern bewegen sich
und kommen
zum Vater
zur Mutter
zu sich selbst
auch sie halten das Gleichgewicht
wenn einer zieht
werden die anderen gezogen —
wir hängen fest an einem Flaschenzug —
den Haken kenne ich
die Reibung schmerzt mich
⸙⸙⸙
Να μην επιστρέφεις.
Αν είσαι
Αίσθηση.
Αν πρόκειται
Να μείνεις
Μνήμη.
Εγώ με το σώμα σε αγάπησα.
Και σε κάθε περίπτωση
το σώμα είναι χώμα
ο χαμός προσφυγιά
Αν πρέπει να φύγεις
φεύγεις
Από άλλον αρπάζεσαι
Τη νοσταλγία
την τσακίζεις.
Φιλάς τη νέα γη
Μαθαίνεις να τη λες
Δική σου.
Μαθαίνεις την επιβίωση.
Όμως πίσω δε γυρνάς.
Κι ας θέλεις.
#
Du sollst nicht zurückkehren.
Wenn du ein Gefühl bist.
Wenn du
eine Erinnerung
bleiben wirst.
Ich habe dich geliebt mit meinem Körper.
Und auf jeden Fall ist
der Körper Erde
der Verlust eine Flucht
Wenn es nötig ist
dass du fortgehst
gehst du fort
Du klammerst dich an jemand anderen
das Heimweh
zerbrichst du
Du küsst die neue Erde
Du lernst sie deine
eigene zu nennen.
Du lernst das Überleben.
Trotzdem kehrst du nicht zurück
auch wenn du willst
⸙⸙⸙
Η αλεπού
(Σχόλιο στον πίνακα Foxes του Franz Marc)
Απ’ όλες τις μεταμορφώσεις
Διάλεξες αυτή
Που σ’ αδικεί
Θα μπορούσες να γίνεις
Λύκος στ’ αυτιά μου, γεράκι
Στο συκώτι μου
Σκορπιός
Δυο χιλιοστά
Απ’ τη θηλή μου
Καμήλα
Μες στην πόλη
Να θυμίζεις
Τη μέσα έρημο
Κι έγινες
-τι εύκολο-
Πουλί
#
Der Fuchs
(zu dem Bild Füchse von Franz Marc)
Von allen Verwandlungen
hast du die ausgesucht
die dir am wenigsten gerecht wird
Ein Wolf hättest du werden können
an meinem Ohr,
ein Falke auf meiner Leber
ein Skorpion
zwei Millimeter
von meiner Brust
ein Kamel
in der Stadt
um an die innere Leere zu erinnern
Und du wurdest
— wie einfach —
ein Vogel
⸙⸙⸙
Γενιά – Φάντασμα
Είμαστε η γενιά που αγνοείται
Κάθε τόσο ανακοινώνουν την πτώση μας
επιβεβαιώνουν συντρίμμια
«μηχανική βλάβη» αναγγέλουν·
κάποτε, με τηλεοπτική οδύνη
αναλαμβάνουν την ευθύνη
«αναγκαστική προσγείωση» λένε·
και ταυτοποιώντας τη σκόνη μας
από στόμα σε στόμα
βιάζονται να κλείσουν
όπως όπως τα χαρτιά
Όμως εμείς, έχουμε τον τρόπο
να νικάμε
χωρίς να μας πιάνουν
τα ραντάρ·
γιατί πετάμε χαμηλά
κι είναι ωραία
#
Gespenster-Generation
Wir sind die Generation die vermisst wird
Immer mal wieder verkündet man
unseren Absturz
man bestätigt den Verlust
“ein technischer Defekt” heißt es;
Manchmal, mit fernsehtauglicher Betroffenheit
übernimmt jemand die Verantwortung
“eine Notlandung” nennen sie es.
Und indem sie unseren Staub identifizieren
von Mund zu Mund beeilen sie sich
die Akten so oder so zu schließen.
Wir aber wissen
wie wir siegen können
ohne dass wir auf dem Radar erscheinen,
weil wir tief fliegen
und es ist gut so
⸙⸙⸙
Η Βάγια Κάλφα γεννήθηκε το 1984 στην Αλεξανδρούπολη. Είναι απόφοιτη του Τμήματος Ελληνικής Φιλολογίας του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης και μεταπτυχιακή φοιτήτρια του Κέντρου Βυζαντινών, Οθωμανικών και Νέων Ελληνικών Σπουδών του Πανεπιστημίου του Μπέρμιγχαμ. Ποιήματά της έχουν δημοσιευτεί σε λογοτεχνικά περιοδικά και ιστολόγια. Για το Απλά πράγματα, την πρώτη ποιητική συλλογή που εξέδωσε, της ανενεμήθη το Βραβείο «Γιάννη Βαρβέρη» της Εταιρείας Συγγραφέων 2013, ενώ το Ληθόστρωτο είναι η δεύτερη ποιητική της συλλογή.
#
Vagia Kalfa wurde 1984 in Alexandroupoli geboren. Sie ist Absolventin der Philologischen Fakultät der Demokritos Universität Thrakien und PhD Studentin am Centre for Byzantine, Ottoman and Modern Greek Studies der Universität Birmingham. Ihre Gedichte wurde in gedruckten und digitalen literarischen Zeitschriften veröffentlicht. 2012 erschien ihr Gedichtband Hapla Pragmata (Einfache Dinge), 2013 der Band Lithostroto (Vergessenspflaster).
[Πρώτη δημοσίευση των μεταφράσεων στο ηλεκτρονικό Φρέαρ, με ταυτόχρονη δημοσίευση στο FixPoetry. Φωτογραφία: Alain Laboile. Δείτε τα περιεχόμενα του πρώτου μας ηλεκτρονικού τεύχους εδώ.]
