Το ραντεβού με τον οδοντίατρο κλείνεται μετά από τηλεφώνημα της γραμματέως του, η οποία κρατά, πολύ επαγγελματικά, ημερολόγιο πελατών και, όταν κοντεύουν να συμπληρωθούν έξι μήνες από την προηγούμενη επίσκεψη, τον καλεί να του υπενθυμίσει την ανάγκη καθαρισμού της οδοντοστοιχίας. Καθαρισμού και ό,τι προκύψει, επίσης, που προκύπτει όλο και πιο συχνά. Τηρεί τις εντολές του οδοντίατρου, παλιού του συμμαθητή, πλένει τα δόντια τακτικά πρωί και βράδυ, και μεσημέρι αν είναι στο σπίτι, ενάμισι λεπτό την κάτω μασέλα και ένα την απάνω, αλλά τα σφραγίσματα και οι απονευρώσεις και η συσσώρευση της πλάκας βαίνουσι αυξανόμενα, που έλεγε και ο καθηγητής των αρχαίων στο σχολείο, πάλαι ποτέ. Εμ, τι να γίνει; Πάλι καλά.
Τούτο το ραντεβού το είχε σε δυο μέρες. Πήγε, λοιπόν, να ανοίξει μια κούτα στο αποθηκάκι, μήπως βρει κάτι φωτογραφίες από την εκδρομή της έκτης που μάλλον πρέπει να είναι στο άλμπουμ των γονιών του. Μετά τον θάνατό τους αποσύρθηκε κι αυτό στην κούτα, μαζί με άλλα «ενθύμια». Δεν θέλει να τα πετάξει, αλλά και τι νόημα έχει τώρα ένα άλμπουμ με τις πιο πολλές φωτογραφίες ξεκολλημένες και ανακατωμένες, με τους γονείς νέους σε στημένες πόζες και με τον ίδιο κουρεμένο στο επιτρεπτό από το σχολείο μήκος μαλλιών, ένα χάλι; Ούτε που θέλει να το βλέπει, θλίβεται. Αλλά τις φωτογραφίες της εκδρομής υποσχέθηκε να τις αναπαραγάγει για τους συμμαθητές του στο επικείμενο reunion, που το θυμήθηκε ξαφνικά χάρις στον οδοντίατρο.
Δεν βρήκε το άλμπουμ απάνω απάνω, οπότε βάλθηκε να βγάζει τα διάφορα από την κούτα και να τα παρατάσσει στον πάγκο. Πακέτα με γράμματα, φωτογραφίες, το κουτί με τα τσιμπούκια, τα γυαλιά της μαμάς του, κεντημένα μαντήλια, μια Chanel no 5 (Έλα Χριστέ και Παναγιά! Είχε τέτοια η μαμά;)… Και ένα μυστηριώδες ταπεράκι. Το άνοιξε και τραβήχτηκε πίσω. Η μασέλα! Δυο οδοντοστοιχίες, η κάτω με κάποια στοιχεία χρυσά. Η μόδα του ’40; Του ’50; Μπα, μετά, μετά πρέπει να έγινε. Δεν είναι αυτή η πρώτη του μασέλα…
Ο πατέρας του έχασε σχεδόν όλα του τα δόντια όταν γύρισε, πεζός, από την Αλβανία, με την κατάρρευση του μετώπου. Περιοδοντίτιδα το λένε τώρα, τότε πώς το έλεγαν, ποιος ξέρει; Έμεινε τελείως φαφούτης, ανύπαντρος ακόμα ο αξιωματικός. Δεν μπορεί όμως, δεν μπορεί να είναι η μασέλα του ’40 αυτή, μετά θα την έφτιαξε. Πάντως, όποτε και να έγινε, τον εξυπηρέτησε μια χαρά. Ως το τέλος της ζωής του έτρωγε αμύγδαλα και φιστίκια μπροστά στην τηλεόραση. Μα πώς και δεν τη θυμάται αυτή τη μασέλα μέσα σε ποτήρι, όπως την έχουν οι γέροι του Αρκά, στο κομοδίνο του γέρου; Μάλλον θα την έκρυβε στο κομοδίνο του ο πατέρας, όταν αρρώσταινε και έμπαινε κι αυτός να τον δει στο κρεβάτι. Μάλλον. Ή απλώς μπορεί να την έβλεπε και να μην την πρόσεχε.
Έμεινε να την κοιτάζει. Η μια πάνω στην άλλη οι οδοντοστοιχίες σχημάτιζαν ένα λαμπρό χαμόγελο από αστραφτερή πορσελάνη, έναν καγχασμό περισσότερο. Χρόνια τώρα σε αχρηστία, εγκατέλειψαν το κορμί που παραδόθηκε στη σήψη του και αυτές κρατάνε την ασπρίλα τους μέσα στο τάπερ. Μα ποιος την έβαλε εδώ; Δεν θυμάται να τη μάζεψε. Η γυναίκα του, μήπως; Πιθανόν. Θα λυπήθηκε να την πετάξει, όταν ξεκαθάριζαν τα πράγματα των γονιών. Και να την τώρα, να γελάει μέσα στο τάπερ της.
Να γελάει…
Που έμεινε αυτή, σημάδι μοναχό από έναν άνθρωπο. Που απόμεινε αυτή, ένας σαρδόνιος μορφασμός, από όλα τα χαμόγελα, τα κλάματα, τα λόγια και τα έργα του. Πού πήγαν τα άλλα; Πού πάνε τα άλλα ολωνών;
Στο ραντεβού με τον οδοντίατρο, δυο μέρες μετά, συζήτησαν την πιθανότητα εμφύτευσης για δύο τραπεζίτες που έχουν διαλυθεί πια. Και σκέφτεται να το κάνει. Τα εμφυτευμένα θα λιώσουν ή θα καούν μαζί του, δεν θα μείνουν σε κάνα τάπερ να γελούν με την ύπαρξη…
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Φωτογραφία: Mirja Maria Thiel. Δείτε τα περιεχόμενα της έντυπης έκδοσης εδώ.]
