Αντιλαμβανόμαστε την πραγματικότητα που βλέπουμε, με υποκειμενική οπτική. Κι αν δεν μπορούσαμε να τη δούμε; Εάν κάποτε χάναμε την όρασή μας, πώς θα ήταν ο κόσμος που θα συνέθετε η φαντασία από κοινού με τις αισθήσεις μας;
Ο Μαρκ Φόρστερ κατέγραψε την ιδέα αυτή και στη βάση της δημιούργησε ένα ερωτικό δράμα (μυστηρίου), το All I see is you (Μόνο εσένα βλέπω, 2016), σε συνεργασία με το Σον Κόνγουεϊ, και τους παραγωγούς Κρεγκ Μπαουμγκάρτεν, Μάικλ Σέλμπι και Τζίλιαν Κούγκλερ. Οι πρωταγωνιστές της ταινίας είναι ένα φαινομενικά ευτυχισμένο, παντρεμένο ζευγάρι, η Τζίνα και ο Τζέιμς. Η ζωή έδειξε το άδικο πρόσωπό της στην Τζίνα, όταν σε ένα ατύχημα χάνει τους γονείς της, μα και την όρασή της. Έκτοτε ζει στη «δική της» πραγματικότητα, όπως έχει διαμορφωθεί από τις ελάχιστες μνήμες, τα ερεθίσματα και την οπτική του συζύγου της, οποίος της μεταφέρει την καθημερινή ζωή, όπως ο ίδιος την αντιλαμβάνεται. Ο Φόρστερ προσδίδει στο θεσμό της συντροφικότητας ‒ειδικότερα, δε, του γάμου‒ μια αισθητική κατ’ ουσίαν άγρια, εγωιστική, όπου ο ένας καθίσταται δεσμώτης του άλλου. Λόγω ανάγκης ή βαθύτερης αγάπης;
Η Τζίνα βιώνει τη ζωή μέσα από τα μάτια του Τζέιμς, του υποστηρικτικού συντρόφου της. Και απολαμβάνουν μια ζωντανή, όμορφη, παθιασμένη σχέση, η οποία ωστόσο θα κλονιστεί όταν η Τζίνα θα κάνει μια εγχείρηση που της αποκαθιστά την όραση. Τότε, όλα αλλάζουν. Η πρωταγωνίστρια πλέον βλέπει, βιώνει, μέσα από τα δικά της μάτια, αποκολλάται από τον σύζυγό της και διαπιστώνει πως η οπτική της είναι αρκετά διαφορετική. Από το σπίτι που ζει, μέχρι τον ίδιο της τον σύντροφο.
Είναι τελικά «ο έρωτας τυφλός»; Ο σεναριογράφος επιλέγει μια ψυχογραφική προσέγγιση της πρωταγωνίστριας, αφού στην πλειονότητα εμφανίζονται πλάνα «πίσω από τον αμφιβληστροειδή της», ο θεατής μετέχει στις συναισθηματικές της διακυμάνσεις κατά το μεταβατικό στάδιο από την τύφλωση, στην πραγματικότητα που αντικρύζει. Η εικόνα καταλαμβάνει μεγάλη δύναμη, ικανή να αλλοιώσει συναισθήματα και προσωπικές αξίες. Η εκτυφλωτική λάμψη του φωτός, τα βλέμματα των ξένων ανδρών, η σαγήνη της ανθρώπινης φιγούρας καθώς λικνίζεται στον ρυθμό του έρωτα και της διεκδίκησης, σχεδόν μεθυστική, παρασύρει την Τζίνα στην ακαταμάχητη γοητεία του διαφορετικού, ενδιάθετα απωθημένου, και στην απόλαυση αυτού. Μετουσιώνεται σε μια προσωπικότητα εκ διαμέτρου αλλότρια, ανακαλύπτει αόρατα μέχρι πρότινος και ενοχλητικά στοιχεία της σχέσης της, επαναπροσδιορίζει τις προτεραιότητές της, τις ανάγκες της, τις αισθήσεις της, την ίδια της ζωή. Κι ο σύντροφός της, εκεί. Να την παρατηρεί, να φοβάται, να εφευρίσκει τρόπους για να την κρατήσει δίπλα του, αθέμιτα, ίσως και εγωκεντρικά.
Ηθικά διλήμματα, προσωπικοί διχασμοί και επιφανειακές σχέσεις μακριά από την ασφάλεια που προσφέρει το σκοτάδι. Εν τέλει, η σταθερότητα του συναισθήματος, στη δυσκολία γίνεται αυθεντία. Δοκιμάζεται η αντοχή του και αποκρυσταλλώνεται. Με δεξιοτεχνία ο σεναριογράφος αναδεικνύει τη δυστυχία και τη ματαιότητα που προσφέρει η απόλαυση του εφήμερου, της κενής και επιφανειακής σχέσης. Ακόμα περισσότερο, της σχέσης εξ ανάγκης, που έχει την ισχύ να τυφλώνει, τούτη τη φορά, την κρίση.
Την εξαιρετικά γοητευτική και πολλά υποσχόμενη ιδέα συνοδεύει η υπέροχη, αρμονική μουσική επένδυση του Marc Streitenfeld. Γυρίσματα σε Ταϊλάνδη συνθέτουν ένα σκηνικό απομακρυσμένο για την πρωταγωνίστρια, γεμάτο εκπληκτικές εικόνες έντονων χρωμάτων και ικμάδα σε κάθε σημείο της Μπανγκόκ.
«Με αγαπούσες περισσότερο όταν ήμουν τυφλή;».
«Θα μπορούσα να σε ρωτήσω ακριβώς το ίδιο πράγμα».
Πρωταγωνιστούν: Μπλέικ Λάιβλι, Τζέισον Κλαρκ, Ντάνι Χιούστον, Άνα Ο’ Ράιλι.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Δείτε τα περιεχόμενα της έντυπης έκδοσης εδώ.]
