Νίκος Λέκκας, Εξ’ αδοκήτω, Καζανάκι, 2018.
Ο Νίκος Λέκκας δεν είναι ποιητής δεν είναι πεζογράφος· είναι ένας flâneur που προσποιείται τον δημοσιογράφο παλαιάς κοπής. Κείμενά του έχουν δημοσιευθεί σε νεανικά περιοδικά και σε ηλεκτρονικές σελίδες, αρχής γενομένης στο Ποιείν, ήδη από το 2006. Τα κείμενα που μάζεψε τώρα για τις φανζινάτες εκδόσεις «καζανάκι» του Γιάννη Ζελιαναίου, είχαν φιλοξενηθεί στο περιοδικό φύλλο επιλεγμένης λογοτεχνίας «Φτερά Χήνας», χάρη στην ακάματη επιμέλεια του Γιώργου Σαράτση· πάντα πρόθυμος να τα διορθώνει και να τα μορφοποιεί.
Τα κείμενα της συλλογής Εξ αδοκήτω στην αφοπλιστική τους ειλικρίνεια χάρισαν διάφορους προπηλακισμούς και υβριστικούς χαρακτηρισμούς στον συγγραφέα τους: σχολία στο διαδίκτυο από δήθεν λογοτέχνες, αλλά και σαϊτάρχες· πρώτα έκριναν τα κείμενα του Λέκκα χυδαία, και αρνούταν να τα αναρτήσουν· αργότερα τον κολάκευαν και τον τιμούσαν, δήθεν κι εξ αδοκήτω· πάντα.
Αυτό το μικρό βιβλιαράκι λοιπόν, μας προσφέρει τη χαρά του γνήσιου λαϊκού αναγνώσματος καθώς μας ταξιδεύει στην Ελλάδα των χαμένων ονείρων: για ένα ούζο, ένα γλυκό του κουταλιού, μια κουβέντα με τους ομοίους. Ποιοι είναι αυτοί; Οι χαμένοι φίλοι. Οι σπαταλημένες ζωές -όποιες κι αν είναι αυτές. Οι καταφρονεμένοι ποιητές που μοίρα τους ήταν, είναι και θα είναι ακριβώς αυτή: πάθη εν ζωή και μελλοντικοί αναγνώστες.
Γράφει ο Τέο Ρόμβος στον πρόλογο του βιβλίου: « Ο Νίκος Λέκκας έχει κοντά του εκείνους τους πολεμιστές συγγραφείς που δέχτηκαν, όπως κι ο ίδιος, την απόρριψη, από τα ίδια υλικά είναι πλασμένος. Κατάφερε μέσα από το γράψιμο να κάνει το μίσος βάλσαμο για τον ίδιο και περίσσευμα ψυχής για τους άλλους. Και γεμάτος αγάπη και κατανόηση και πάθος συναντιέται μ’ όλους εκείνους που αφιερώθηκαν και συνύφαναν τη ζωή τους με τη γραφή. Ναι, ο Νίκος Λέκκας, ένας άνδρας που πατάει γερά στα πόδια του, ψυχαναλύει, ταξιδεύει στα μυαλά των άλλων, των χαμένων, των βάναυσα περιθωριοποιημένων και όλων εκείνων που είπαν το ΟΧΙ όταν έπρεπε. Και ανασύροντάς τους από τη λήθη, τους αναγάγει σε αγίους, έτσι όπως έκαναν ο Λεωνίδας Χρηστάκης και ο Θωμάς Γκόρπας».
Αυτό το μικρό φανζινάτο βιβλιαράκι, μας λέει το εξής απλό: Το ζωντανό βίωμα κάποιες φορές μπορεί να γίνει λογοτεχνία εξ αδοκήτω και λογοτεχνικά έργα να γεννηθούν νεκρά. Έργα που χαιρετιούνται ως υψηλή λογοτεχνία επειδή τυγχάνουν να γεννηθούν πάνω σε ακριβό χαρτί, καλόγουστη τυποτεχνική αντίληψη και άριστες επιδόσεις στην κομψότητα· νεκρά έργα που συντροφεύονται από πομπώδη δελτία τύπου, έτοιμα προς αναπαραγωγή και τέρψη των δημοσιογράφων των πολιτιστικών.
Έκλεινα το κείμενο για τον Νίκο Λέκκα, όταν είδα στον τοίχο του George le Nonce την άποψή του για το βιβλίο του Αγγελόπουλου: πιὸ συμπαθὴς ἀπὸ τοὺς περισσότερους ἐκ τῶν συγγραφέων ποὺ δὲν θεωρεῖται ντροπὴ νὰ διαβάζει κανεὶς καὶ σίγουρα πολὺ πιὸ συμπαθὴς ἀπὸ ὅλους ὅσοι θεωροῦν αὐτονόητο πώς, καθὼς ὁ Ἀγγελόπουλος δὲν ἀνήκει στὸ σινάφι τους, τὸ βιβλίο του εἶναι ἐξ ὁρισμοῦ σκουπίδι, σὲ ἀντίθεση μὲ τὰ βιβλία ποὺ οἱ ἴδιοι καὶ οἱ ὅμοιοί τους διαβάζουν ἢ (θοῦ, Κύριε, φυλακὴν τῷ στόματί μου!) γράφουν.
Κανείς μας δεν γνωρίζει τελικά σε τίνος τα χέρια θα αποθέσει τη λύρα του ο Απόλλωνας, αγαπητέ μου Νίκο!
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Κολλάζ: Eugenia Loli. Δείτε τα περιεχόμενα της έντυπης έκδοσης εδώ.]
