Οι καλύτερες ξένες ταινίες που είδα το 2018 (με αξιολογική σειρά)
1. Αόρατη Κλωστή (Phantom Thread), του Πολ Τόμας Αντερσον. H xαρά της ραφής: ράφτης της υψηλής κοινωνίας κρύβεται πίσω από τη βελόνα και την κλωστή. Ένταση υπόκωφη, ραφές ψυχής και πλοκής αόρατες παρά υπαρκτές δονούν την ταινία από την αρχική ως την τελική σκηνή.
2. Ακρότητες (First Reformed), του Πολ Σρέιντερ. Θεολογικής έμπνευσης μεταμορφωτική επίδραση του Λόγου πάνω στην Εικόνα. Ο Πωλ Σρέιντερ της ταινίας Επάγγελμα Ζιγκολό πιάνει το νήμα από εκεί που το άφησε, χωρίς να το έχει αρχίσει στην πραγματικότητα ποτέ: από το 1972, όταν διατύπωνε μια ολόκληρη μεταφυσική άποψη για το Ιερό στον Κινηματογράφο.
3. Ψυχρός Πόλεμος (Cold War), του Πάβελ Παβλικόφσκι. Μπορεί να υπάρξει έρωτας σε εποχές που βάζουν όρια, διαχωρισμούς και τεχνητά εμπόδια; Μετά την Ιda o Παβλικόφσκι βλέπει στην τραγική ιστορία της Πολωνίας τη μοίρα της Ευρώπης που έρχεται ξανά αντιμέτωπη με τα φαντάσματα της Ιστορίας της.
4. Απαγορευμένες Συναντήσεις (The Reports on Sarah and Saleem) του Μουαγιάτ Αλαγιάν. Η ιστορία ενός Παλαιστίνιου και μας Εβραίας ως μια παραβολή πολιτισμικής, κρατικής και ερωτικής αντιπαράθεσης στην ταινία του παλαιστίνιου Αλαγιάν. Ο σκηνοθέτης φαίνεται να πιστεύει ότι είναι αδύνατο να συνυπάρξουν στον κόσμο της Μέσης Ανατολής και στην καθημερινότητα των ανθρώπων το μίσος και η αγάπη. Το μίσος νικά όχι μόνον την αγάπη, αλλά και αφήνει ψυχικά ερείπια.
5. Μαζί ή Τίποτα (In the Fade), του Φατίχ Ακίν. Τριμερές σχήμα ιστορίας, με το τελευταίο, το συνθετικό, που εκτυλίσσεται στην Ελλάδα, να είναι το πιο αδύναμο. Ο Ακίν μας υπενθυμίζει ότι ο θάνατος ως κέντρο της ανθρώπινης ζωής έχει εξοβελιστεί από την ευωχούμενη και ατομικιστική κοινωνία της Δύσης. Ταυτόχρονα έχει εξοβελιστεί και ό,τι παρηγορητικό μπορεί να τον ξορκίσει (τελετές ταφής, δεσμοί οικογενειακοί).
β) Η καλύτερη ελληνική ταινία που είδα το 2018:
Πολυξένη, της Δώρας Μασκλαβάνου.
Η ιστορία της υιοθετημένης ψυχοκόρης είναι η ιστορία της Ανατολής που έχουμε απεμπολήσει· και αυτό είναι που μας υπενθυμίζει η ταινία της Μασκλαβάνου. Η φωτογραφία συνθέτει μια γκάμα πρώτα του σκοτεινού και μετά του φωτεινού, των διαψεύσεων και των ελπίδων. Ανάλογη σύνθεση επιτυγχάνεται και μέσα από την υποβλητική υποκριτική της πρωταγωνίστριας Κάτιας Γκουλιώνη.
γ) τα δύο καλύτερα ντοκιμαντέρ ντοκιμαντέρ που είδα το 2018:
Μπέργκμαν, ένας χρόνος μια ζωή (Bergman– eet år, Ett Liv), του Τζέιν Μάγκνουσον.
Το 2018 συμπληρώνονται εκατό χρόνια χρόνια από τη γέννηση του Μπέργκμαν, και στο ντοκιμαντέρ ανακαλύπτουμε ότι το έτος 1957 είναι το annus mirabilis της καριέρας του σκηνοθέτη· από Σουηδός γίνεται Ευρωπαίος και από ψυχογράφος γίνεται μοντερνιστής.
Πρόσωπα και Ιστορίες (Visages villages), της Aνιές Βαρντά.
Ενίοτε η γαλλική φλυαρία οδηγεί και σε αποτυχίες, όπως είναι η ταινία Το Ατελιέ (L’Atelier, 2018) του Λοράν Καντέ. Εδώ όμως βλέπουμε τα δημιουργικά αποτελέσματα που βασίζονται στη μακρά παράδοση της γαλλικής θεωρητικής παιδείας. Η χρυσή τομή μεταξύ γήρατος και νεότητος ηλικιακά, καλλιτεχνικά και πραγματολογικά δίνει αναρίθμητα πλάνα κινηματογραφικής ευχαρίστησης
