Κοιτούσε ώρα πολλή το Χριστουγεννιάτικο δέντρο ―σε πλήρη αδράνεια και χωρίς συναίσθηση― ώσπου στο κέντρο μιας μεγάλης γυαλιστερής μπάλας, είκοσι εκατοστά απ’ τον κερατοειδή, είδε να καθρεφτίζεται η παραμορφωμένη από την καμπυλότητα μορφή της. Και σαν να ξύπνησε από λήθαργο, ανοιγόκλεισε με κόπο το αριστερό της μάτι, που μέχρι τότε κοίταζε απλανές τις πολύχρωμες αντανακλάσεις και όλα άρχισαν σιγά σιγά να επανέρχονται στο θολωμένο της μυαλό.
Ξεκινώντας από το αστέρι στην κορφή, η μνήμη πέρασε στην ταλάντευση και στο βίαιο αγκάλιασμα του δέντρου, για να καταλήξει στην πτώση πάνω στο χαλί, σαν ερωτευμένο ζευγάρι. Και έπειτα, αντιλήφθηκε την οριζόντια ακαμψία, το χνούδι που εισχωρούσε στα ρουθούνια, την πίεση στο δεξί μάτι, το ξεραμένο αίμα που έραβε κλειστά τα χείλη, τα εύθραυστα κόκαλα που θρυμματίστηκαν σαν γυάλινες μπάλες.
Κι όσο το μούδιασμα υποχωρούσε και τα φωτάκια έσφιγγαν τη λεία τους ολόγυρα στον πεσμένο κορμό, η μακρινή υπόκρουση από κάλαντα στο δρόμο επανέφερε την απουσία των φωνών και μαζί τους τον πόνο, που διαπότισε τα οστεώδη άκρα της, καθώς οι αισθήσεις της εγείρονταν.
Και τότε θυμήθηκε―τέλος του χρόνου― την απέλπιδα προσπάθεια να αναζωπυρώσει τη γιορτινή ατμόσφαιρα των ημερών.
Και τότε διαπίστωσε ―τέλος του κόσμου― βουλιάζοντας στις πυκνές μάλλινες ίνες, πως κανείς εγκαίρως δεν θα ‘ρθει.
