Ο Γιώργος Δρανδάκης στις αρχές του 2000, δημοσίευσε τον Νίκο Χειλαδάκη, αν θυμάμαι καλά, καναδυό άλλους κι εμένα σε μια Διεθνή Ανθολογία Ποίησης στην Ινδία. Μας είπε πως τυπώθηκαν 500 χιλιάδες αντίτυπα και πως θα μοίραζε τα βιβλία όταν με το καλό θα τα παραλάμβανε. Πράγματι τα βιβλία κατέφτασαν και με μεγάλη υπερηφάνεια έδειξα το πρώτο αντίτυπο στον Κώστα Σοφιανό που έτυχε να είναι στο Ιατρείο μου για λογοτεχνική κουβεντούλα, όπως το συνηθίζαμε, για νέες εκδόσεις κ.λπ. «Σε ποια γλώσσα το μετέφρασαν, αγαπητέ Σωτήριε; Οι επίσημες μόνο γλώσσες της Ινδίας είναι τουλάχιστον 25, για να μην αναφέρω τα Αγγλικά και τα Γαλλικά». Δεν ήξερα να του απαντήσω, κι όπως πολλές φορές αισθανόμουν με τον Κώστα, ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί. Τόσο μεγάλη ντροπή ένοιωσα και μετά βίας κατάφερα να ανακτήσω την αυτοκυριαρχία μου. Ούτε λόγος έκτοτε περί της ανθολογίας που είχε κυκλοφορήσει στην Ινδία στη Βεγγαλική, τη Χίντι, τη Κανάντα, τη Τελούγκου ή στην Αραναντάν; Έκρυψα το βιβλίο, δεν το ανέφερα ξανά ούτε στην εργοβιβλιογραφία μου. Το έσβησα τελείως από τη μνήμη μου.
Λίγα χρόνια αργότερα, θα βλέπαμε να μεταφράζονται Έλληνες ποιητές σε όλες τις γλώσσες του κόσμου έναντι αδράς αμοιβής (όχι από τους ξένους προς τους δικούς μας, που θα ήταν το λογικό και το πρέπον), αλλά οι δικοί μας να βάζουν το χέρι βαθιά στην τσέπη για να «μεταφραστούν» εις την ξένη και να πάρουν μέρος και σε Διεθνή Φεστιβάλ Ποίησης, όπου επίσης πλήρωναν οι ίδιοι τα εισιτήρια, την παραμονή και τη συμμετοχή τους. Ψιλά γράμματα, θα μου πείτε, αλλά υπάρχει και μια κατηγορία που συμμετέχει μόνο έπειτα από πρόσκληση και φυσικά καλείται να διαβάσει με όλα τα έξοδα καλυμμένα, συν ένα ποσό αποζημίωσης. Για να τα διαχωρίζουμε λοιπόν, αυτά τα δύο: άλλο η συμμετοχή κατόπιν προσκλήσεως κι άλλο ο Ποιητικός Τουρισμός, οι μεταφράσεις και τα βραβεία που αγοράζονται βάσει τιμοκαταλόγου, και τα ταξίδια.
Το καλοκαίρι που μας πέρασε το διεθνές λογοτεχνικό βραβείο “Naji Naaman’s Literary Prize” 2017, από το διεθνή οργανισμό “Naji Naaman’s Foundation for Gratis Culture” (FGC), ανέδειξε 52 νέους βραβευμένους. Γέμισαν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης από βραβευμένους ποιητές. Ούτε ένας, ούτε δέκα: πενήντα δύο ακριβώς. Θα έκανα λοιπόν την μετριοπαθή πρόταση στους ποιητές μας με μια ελάχιστη επάρκεια στις γλώσσες και με περισσή οικονομική άνεση να μας βγάλουν ασπροπρόσωπους και στα Διεθνή Φεστιβάλ και στα Βραβεία, προσφέροντας τις υπηρεσίες τους στη χώρα και κάνοντάς μας όλους υπερήφανους.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Φωτογραφία: Martin Parr.]
Δείτε τα περιεχόμενα της έντυπης έκδοσης εδώ.
