Ξένες ταινίες που προβλήθηκαν στις ελληνικές αίθουσες (χωρίς αξιολογική σειρά)
– Πάττερσον (Paterson, 2016, Γερμανία/Αυστρία/Ρουμανία, σκην.: Τζιμ Τζάρμους). Βαθιά ποιητική ταινία με τον τρόπο του Τζάρμους: ποιητική και ως προς την απεικόνιση της ζωής ενός ποιητή, και ως προς την διαδικασία μεταμόρφωσης της καθημερινότητας σε ποιητική έκφραση, και ως προς την κινηματογραφική ποιητική που τα συνταιριάζει όλα αυτά ισόρροπα και αρμονικά.
– Personal Shopper: Η βοηθός (2016, Γαλλία/Γερμανία/ Βέλγιο/Τσεχία, σκην.: Ολιβιέ Ασσάγιας). Πνευματισμός και θρίλερ, κοινωνικός σχολιασμός και ταινία ενηλικίωσης. Ισόποσες δόσεις που δίνονται μέσα από ένα μοντάζ που επιτείνει την ψυχική ένταση.
– Η αποπλάνηση (The Beguiled, 2017, ΗΠΑ, σκην.: Σοφία Κόπολλα). Γυναικεία ματιά πάνω στην άβυσσο της γυναικείας ψυχής. Ρομαντικά τοπία του αμερικάνικου νότου μαζί με την ανατροπή της θυματοποίησης της γυναίκας: Αυτή τη φορά θύμα είναι ο άντρας.
– Χωρίς αγάπη (Nelyubov, 2017, Ρωσσία/Γαλλία//Γερμανία/ Βέλγιο, σκην.: Αντρέι Ζβιάγκιντσεφ). Η μεγάλη ρώσικη παράδοση της καταβύθισης στο εγώ και στην ψυχή της ορθοδοξίας, των δεισιδαιμονιών και του εκδυτικισμού. Οι γονείς τρώνε τις σάρκες των παιδιών τους. Οι άνθρωποι φαίνονται στεγνοί και ψυχροί μέσα στο φωτισμό των πλάνων.
Ελληνική ταινία
– Νήμα (2016, Ελλάδα, σκην.:The Boy/Αλέξανδρος Βούλγαρης). Ταινία διαμάντι της ελληνικής κινηματογραφίας, ποιητική, ρυθμική, βαθιά αλληγορική για τη διαγενεακή σχέση στην Ελλάδα της κρίσης. Ο The Boy/Aλέξανδρος Βούλγαρης καταθέτει με τρόπο κινηματογραφικό τη δική του άποψη για τη γενιά των γονέων και για τα σημερινά αδιέξοδα της χώρας.
Ταινίες παράλληλου κυκλώματος (διαδίκτυο, φεστιβάλ, dvd)
– O θάνατος του ιερού ελαφιού (Τhe killing of a sacred deer, 2017, Η.Β./ΗΠΑ/Ιρλανδία, σκην.: Γιώργος Λάνθιμος). Ταινία τομή στην φιλμογραφία του Λάνθιμου που περιορίζει τον αντιαφηγηματικό και μη αναπαραστατικό στόρυ και υιοθετεί τη δύναμη της αριστοτελικής αφήγησης.
– Να με φωνάζεις με το όνομά σου (Call Me by Your Name, 2017, Ιταλία/Γαλλία/Βραζιλία/ΗΠΑ, σκην.: Λούκα Γκουαντανίνο). Σταδιακά και από τις αρχές της δεκαετίας ο σύγχρονος κινηματογράφος εικονίζει την εφηβεία διεκδικητική ως προς τις επιθυμίες και την εκπλήρωσή τους.
– Θησαυρός (Comoara, 2016, Ρουμανία/Γαλλία, σκην.: Κορνέλιου Πορουμπόιου). Ρουμάνικος και ελληνικός κινηματογράφος έχουν αναλογίες ως προς την απεικόνιση ηθικών διλημμάτων, σύγχρονων κοινωνικών αδιεξόδων και τη θέση του ανθρώπου σε έναν πολιτισμό μεταβατικό. Εδώ η αναζήτηση του εύκολου κέρδους οδηγεί έναν οικογενειάρχη σε έναν ορθόδοξου τύπου αλτρουισμό.
*****
[Όπως κάθε χρόνο, από τα Χριστούγεννα μέχρι και το τέλος των γιορτών δημοσιεύουμε τις λίστες των συνεργατών μας για τα δικά τους αγαπημένα από τη χρονιά που φεύγει: καταγράφονται βιβλία, μουσικές, ταινίες, παραστάσεις, ό,τι μας άρεσε απ’ το έτος που πέρασε. Δεν πρόκειται για λίστες με “τα καλύτερα του 2017” –τα πνευματικά γεγονότα δεν μπορεί να κατατάσσονται με τέτοιο τρόπο–, αλλά γι’ αυτά που κατά την υποκειμενική κρίση των γραφόντων αξίζει ίσως να προσεχτούν περισσότερο.]
Δείτε τα περιεχόμενα της έντυπης έκδοσης εδώ.
