Διανύουμε τα τελευταία χρόνια μια περίοδο εντάσεων και μετάβασης σε μια νέα εποχή. Παρατηρούμε την ανάδυση μιας καινούργιας διεθνούς τάξης, στην οποία διακρίνονται δυο ανταγωνιστικές μορφές της δημοκρατίας. Από την μια βρίσκονται οι φιλελεύθερες δημοκρατίες και από την άλλη οι αυταρχικές όπως η Ρωσία, η Τουρκία, η Αίγυπτος και οι Φιλιππίνες. Προς το παρόν δεν είναι σαφές ποια από τις δυο μορφές δημοκρατίας είναι προσφορότερη για τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής του εικοστού πρώτου αιώνα. Όμως ο ανταγωνισμός τους προξενεί επανασχεδιασμό των συνόρων και των γεωπολιτικών ζωνών επιρροής που είχαν διαμορφωθεί μετά την λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου παραμένοντας λίγο ως πολύ αναλλοίωτες μέχρι την κατάρρευση της ΕΣΣΔ. Παράλληλα, στο εσωτερικό των φιλελεύθερων δημοκρατιών διευρύνεται το χάσμα μεταξύ των ελίτ συμπεριλαμβανομένων και ενός σημαντικού μέρους της μεσαίας τάξης από την μια και ενός αυξανόμενου μέρους του πληθυσμού που περιθωροποιείται από την άλλη, ενώ παράλληλα ενισχύεται ένας επικίνδυνος αυταρχικός εθνολαϊκισμός. Η ισλαμιστική τρομοκρατία διαδραματίζει κρίσιμο ρόλο τόσο στην αναδιαμόρφωση της διεθνούς τάξης όσο και στην κρίση των φιλελεύθερων δημοκρατιών και την όξυνση των κοινωνικών εντάσεων καθιστώντας πιθανή την οπισθοδρόμηση σε μια εποχή ανελευθερίας και γενικευμένης βίας. Αν η ισλαμική πίστη καθαυτή δεν είναι περισσότερο βίαιη από τον χριστιανισμό ο οποίος ευθύνεται για την Ιερά Εξέταση, τις Σταυροφορίες και τους θρησκευτικούς εμφυλίους της Δύσης, τότε ποια είναι τα αίτια της ισλαμιστικής τρομοκρατίας και πώς συνδέονται με την κρίση της φιλελεύθερης δημοκρατίας; […]
[Απόσπασμα από ευρύτερο κείμενο που δημοσιεύεται στο νέο Φρέαρ, τχ. 20. Δείτε τα περιεχόμενα του τεύχους εδώ.]
