Τα τρία ποιήματα που ακολουθούν προέρχονται από το βιβλίο του Ντανιέλ Ροντρίγκεθ Μόγια (Γρανάδα, 1976) Las cosas que se dicen en voz baja (Βραβείο Ποίησης της Πόλης του Μπούργος). Το βίντεο είναι η διαφήμιση του βιβλίου (για το διαδίκτυο), μια έξυπνη ιδέα για το πώς μπορεί να προωθηθεί με σύγχρονο τρόπο η ποίηση χωρίς να προδίδει τον εαυτό της. Η μετάφραση είναι του Δημήτρη Αγγελή.
ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΕΙΣ /CORRESPONDENCIAS
Δεν είναι εύκολο να διαλέξεις το όνομα των πραγμάτων.
Λέω βιβλίο, ρολόι ή λεξικό
κι ακούω τον ήχο του καθώς επαναλαμβάνεται
κάθε φορά πιο παράξενο.
Αν κάποιος πει ομίχλη με φωνή σοβαρή
υπάρχουν φορές που μου ακούγεται
σα να ήταν αγκαλιά.
Λέω μακριά και νιώθω πως η θάλασσα
ξεχειλίζει σ’ έναν πίνακα.
Χειμώνας κι ένα αεροπλάνο
είναι ο καπνός που χωρίζει τον ουρανό σε δύο μισά
ποτέ ακριβώς τα ίδια.
Λέω μολύβι, χαρτί,
και δεν σταματά η βροχή για πέντε μέρες
πάνω στη μεταλλική στέγη των σπιτιών χωρίς ιδιοκτήτη.
Καθαρό νερό που εισβάλλει σε δωμάτια
κι αφήνει τους δρόμους σαν φλέβες ανοιχτές.
Αλλά αν εσύ προφέρεις ημερολόγιο,
οι μέρες μετατρέπονται σε άγραφες επιστολές,
σε γαλάζιες πόλεις,
σε λέξεις που καταλαβαίνω.
ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ, ΚΑΠΟΙΕΣ ΦΟΡΕΣ / LAS PALABRAS, A VECES
Οι λέξεις, κάποιες φορές, γίνονται ιδιότροπες,
μετατρέπουν μια ιδέα στο αντίθετό της.
Κάποιος γράφει πατρίδα χωρίς να σκέφτεται σημαίες
και μια μέρα τα βουνά κι οι πεδιάδες που πατά,
η γη που σκεπάζει τον ύπνο των νεκρών,
τα χέρια που καλλιεργούν το πρωινό,
μετατρέπονται σε σκοινιά,
σε φωνές πυρπολημένες,
σε καπνό και στάχτη.
Κάποιος διαβάζει ελευθερία και υψώνει τοίχους,
σύνορα ανυπέρβλητα κι απαγορεύει
το πέρασμα σ’ ένα δρόμο
ή το γεμίζει τάφρους.
Χτίζει μια φυλακή με δεσμοφύλακες
και καίει καλού κακού μερικά βιβλία.
Οι λέξεις, κάποιες φορές, χάνονται, τις μεταμφιέζουν,
μας μπερδεύουν, αγνοούν το νόημά τους.
ΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ / LO CONTRARIO DEL MAR
Το αντίθετο της θάλασσας είναι μια τυφλή γυναίκα
Benjamín Prado
Το αντίθετο της θάλασσας
είναι ένας άντρας ξαπλωμένος σ’ ένα αρχαίο ακρογιάλι
με τα χείλη μαβιά
και τα μάτια καρφωμένα
στο ξημέρωμα
των δρόμων χωρίς όνομα.
Το αντίθετο της μέρας και της ζωηράδας της,
του φωτός που διαστέλλει την κόρη των ματιών,
είναι να βρεις ένα καταφύγιο για να περάσεις τη νύχτα
και να φυτέψεις ηλιοτρόπια στον βάλτο.
Κάποια ίχνη βυθίζονται στην άμμο.
Οδηγούν στα όνειρα
του άντρα της παραλίας με τα μαβιά χείλη
που ήθελε να δει τη θάλασσα ώσπου να μείνει τυφλός
και διαισθάνθηκε ότι το μέλλον είναι ένα μαραμένο λουλούδι,
ένα λάστιχο που καίγεται στις διαδηλώσεις,
ένα βιβλίο με ποιήματα κατεστραμμένο στη λάσπη,
μια συνομιλία που έχει επαναληφθεί χίλιες φορές
για να φτάσουμε στην ίδια κατακλείδα.
[Το έργο που κοσμεί τα ποιήματα είναι του Rubén Martín de Lucas.]
