Σήμερα φύσαγε ένας θλιμμένος αέρας. Μικρός, ανεπαίσθητος, λεπτός, κουνούσε τα σκονισμένα φυλλώματα των δέντρων. Έλεγε την αλήθεια στα λιόδεντρα του αγρού για τον πικρό καρπό τους. Έλεγε την αλήθεια στις νερατζιές του δρόμου, να μην ξεγελιούνται με δήθεν γλυκόλογα, πως τάχα καρπίζουν πορτοκάλια. Περνούσε σύρριζα από τις καλοκουρεμένες πρασινάδες της πόλης, που είχαν πια ξεχάσει το σχήμα τους. Μιλούσε απαλά αλλά με θλίψη τόσο κατασταλαγμένη στην ηλιόλουστη φωνή του. Ερχόταν από μακριά, έλεγε, πολύ μακριά. Είχε ζήσει χρόνια και χρόνια, ψιθύριζε χωρίς διόλου να καμαρώνει, και είχαν τα μάτια του δει πολλά. Το παιδί, που μάτωσε το γόνατό του. Τη μάνα, που προς στιγμήν λύγισε. Τόσες αγάπες. που στέρεψαν περπατώντας πάνω στα ίδια, άλλοτε ολάνθιστα, μονοπάτια. Και είχε συντροφέψει τόσες τελευταίες ανάσες. Στα νιάτα του, λέει, φυσώντας στάχτη και σκόνη είχε στεγνώσει τα δάκρυα της Ανδρομάχης.
Έλα, αεράκι, πάρε με. Πάρε με αγκαλιά να πάμε μακριά.
Στα ματωμένα γόνατα και στη γυναίκα.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ.]
Δείτε τα περιεχόμενα της έντυπης έκδοσης εδώ.
