Χθες το βράδυ, που βγήκα στην παραλία, δυο σημάδια ήταν αρκετά για να με πείσουν ότι ήρθε το καλοκαίρι. Το πρώτο ήταν το σταντ του θερινού κινηματογράφου με το πρώτο έργο του καλοκαιριού Lion με τη Nicole Kidman , το δεύτερο η ψησταριά του πλανόδιου πωλητή καλαμποκιών με τη λάμπα θυέλλης αναμμένη για να προσελκύσει τους πελάτες. Ο καλαμποκάς είναι πρώην ψαράς και είχε μάθει να μαζεύει τα ψάρια με τη λάμπα. Με την ίδια μέθοδο επιδιώκει να βάλει και τους πελάτες στην απόχη.
Μου αρέσουν οι χάρτες, πάντοτε μου άρεσαν από παιδί του δημοτικού. Ο βορινός τοίχος από την αίθουσα του σχολείου ήταν σχεδόν καλυμμένος με χάρτες της Ελλάδας και των ηπείρων. Εκεί μπροστά στους χάρτες κάναμε νοερά ταξίδια στον κόσμο. Πολύ γρήγορα πηγαίναμε τότε από το Βερίγγειο στο πέρασμα του Ντρέικ κι από την Κίτρινη Θάλασσα στη Θάλασσα των Σαργασσών.
Είχαμε και υδρόγειο σφαίρα στο σχολείο. Την κρατούσε ψηλά ο δάσκαλος όταν μας μιλούσε για το σχήμα της γης, για τους παράλληλους και τους μεσημβρινούς και το μέγα παράλληλο τον ισημερινό. Πίστευα τότε ότι οι κύκλοι είναι χαραγμένοι πάνω στη γη, στο χώμα και στις πέτρες. Πέρασαν χρόνια που κατάλαβα ότι οι κύκλοι είναι χαραγμένοι μόνο πάνω στους χάρτες. Καμιά φορά παρασύρομαι και τώρα ακόμα, κάνοντας το ίδιο λάθος.
Το μάθημα για τους κύκλους άρχιζε από τον ισημερινό, τον πιο μεγάλο παράλληλο. Όταν βρίσκομαι μπροστά σε χάρτη το πρώτο που κάνω είναι να παρατηρώ τον ισημερινό. Βλέπω από που περνάει, προσπαθώ ν΄ απομνημονεύσω τους τόπους: Ινδονησία, Κένυα, Βραζιλία, Εκουαντόρ, ζεστά μέρη με διαρκή καύσωνα, εις το διηνεκές.
Το μήκος του ισημερινού είναι 45000 χιλιόμετρα. Ο πρώτος που υπολόγισε την περίμετρο της γης ήταν ο Ερατοσθένης τον 3ο π.χ. αιώνα. Αυτός είχε μυαλό θηλυκό, πήγε και μπήκε, ντάλα καλοκαίρι, σ΄ ένα βαθύ πηγάδι στο Ασουάν, στη νότιο Αίγυπτο, στον τροπικό του καρκίνου κι από εκεί έκανε τους υπολογισμούς του. Επιτρέψτε μου να σας πω ότι αν ξέρετε την ιστορία με το πηγάδι αρκεί, τότε τα ξέρετε όλα, δεν χρειάζεται να μάθετε το πως.
Πέριξ του ισημερινού -έχω ακόμα τα λόγια του δασκάλου στ΄ αυτιά μου- η ζώνη λέγεται διακεκαυμένη. Έτσι μπήκε στη ζωή μου η λέξη καύσωνας δια της τεθλασμένης. Αυτήν καθ΄ εαυτήν τη λέξη δεν την ξέραμε τότε. Έλεγε κανένας στο καφενείο τα καλοκαιρινά βράδια: «Σήμερα είχε ζέστη, μας ζεμάτισε, φωτιά» «Καλοκαίρι είναι», του λέγαν άλλοι, «τι θες να κάνει κρύο;».
Αργότερα στην Αθήνα, εκεί στα μισά της δεκαετίας του 90, ενέσκηψε καύσων και αποδεκάτισε γέρους και γριές στα διαμερίσματα, τσουρούφλισε δε και πολλούς νέους και νέες ερωτευμένους, δουλειά τους. Τότε πράγματι εμπέδωσα τη λέξη και δεν την ξέχασα ποτέ.
Διάφοροι ανέραστοι καταστροφολόγοι είπαν τότε ότι η διακεκαυμένη ζώνη επεκτάθηκε προς τα μέρη μας. Εγώ είχα τις αντιρρήσεις μου, όμως έκτοτε αποφεύγω να ερωτεύομαι εν μέσω θέρους, για καλό και για κακό, μη μας προκύψει και κανένα βαρομετρικό υψηλό, κάποιος αντικυκλώνας για να γίνω και πιο σαφής.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Όλο τον Ιούλιο δημοσιεύουμε κείμενα για τον καύσωνα. Στείλτε κι εσείς το δικό σας!]
Δείτε τα περιεχόμενα της έντυπης έκδοσης εδώ.
