Τα τελευταία χρόνια έχουν αλλάξει όλα στο νησί. Απ’ τη μια η κρίση, απ’ την άλλη το προσφυγικό και μετά τι άραγε θα ακολουθήσει; Οι εξελίξεις σε όλο τον κόσμο συγκλονίζουν, οι πληροφορίες καταιγιστικές, ο κόσμος πανικοβλημένος. Κακά τα ψέματα, διανύουμε μια εποχή που ποτέ δεν περιμέναμε πως θα μας περιμένει στην πόρτα.
Λέσβος, Αύγουστος, 2015.
Ένα καλοκαίρι που καμιά σχέση δεν είχε με τα προηγούμενα, που ίσως καμιά σχέση δεν θα έχει με εκείνα που θα ’ρθουν στο μέλλον.
Η θάλασσα ήτανε ήρεμη εκείνο το πρωί. Μπήκε μέχρι τη μέση του, το νερό ήταν αρκετά ζεστό και θα μπορούσε εύκολα να το ρίξει στις βουτιές με τη μία. Και θα ακουγόταν ο παφλασμός του νερού, μια ηχώ θα ταξίδευε ως τις απέναντι μικρασιατικές ακτές. Αυτή την αίσθηση είχε. Κι όμως άλλη μια μέρα που δεν τα καταφέρνει, που δεν πέφτει. Κάθε μέρα γίνεται όλο και πιο δύσκολο. Η θάλασσα του Αιγαίου έχει αλλάξει.
Το βλέμμα του βρέθηκε στον ουρανό, στο ελικόπτερο που πετούσε σε χαμηλό ύψος και φαντάστηκε τι συνέβαινε. Όσο κι αν είχε συνηθίσει πια σ’ αυτές τις εικόνες, όσο κι αν είχαν γίνει κομμάτι της καθημερινότητάς του, μια κρυάδα διαπέρασε το σώμα του και η ζεστή θάλασσα έγινε μεμιάς παγωμένη. Τουρτούριζε, τυλίχτηκε με τα χέρια του, έγινε όλος μια αγκαλιά με τον εαυτό του, και έτρεμε, έτρεμε πολύ.
Τα μάτια του δεν ήξεραν προς τα πού να κινηθούν, προς τα πού να κοιτάξουν. Προσθαλασσώθηκαν απότομα κι έμεινε να παρατηρεί εξαιρετικά γρήγορα κάθε σπιθαμή του νερού, όλη την αγκάλη του κόλπου. Εκεί, ακίνητος, παγωμένος, βουβός. Παρίστανε τον κάτοικο που υποδεχόταν ζωντανούς ή νεκρούς. Ήταν ο κάτοικος. Και ποτέ δεν πίστευε πως θα βρεθεί σ’ αυτή τη θέση, σα να ήταν πρωταγωνιστής σε ταινία σε ώρα δράσης, όπου θα καθόριζε το τέλος ή καλύτερα θα τον καθόριζε το τέλος της υπόθεσης. Ποιάς υπόθεσης;
Η παραλία που πήγαινε τα τελευταία χρόνια, ήταν μια ερημική παραλία, ήταν αυτή στην οποία βρισκόταν εκείνη τη στιγμή. Μα τώρα κι αυτή είχε αλλάξει. Δεκάδες πορτοκαλί σωσίβια είχαν πάρει τη θέση τους δίπλα του. Και τι αντιπροσώπευαν καμιά δεκαριά σωσίβια; Καμιά δεκαριά ζωές; Κεφάλια; Χέρια; Πόδια; Και που είναι όλα αυτά;
Δε θα συνήθιζε ποτέ αυτές τις σκληρές εικόνες, τα λόγια που περιγράφουν την κατάσταση, το θάνατο όπως ξεσπούσε εκεί. Δε θα ήταν πια ίδιο το μπάνιο ποτέ ξανά, θα τον στοίχειωναν αργά ή γρήγορα κάποια μάτια ανοιχτά ή κλειστά. Κανείς δε θα έμενε στο νησί που να μη ζήσει κάτι που θα τον έφερνε αντιμέτωπο με τον εαυτό του, με τη συνείδησή του, με το Θεό τον ίδιο. Κανείς δεν έμεινε, όλοι βίωσαν κι ακόμα βιώνουν καταστάσεις που το μυαλό δεν προλαβαίνει την ψυχή, εκείνη τρέχει πάντα πρώτη.
Το ελικόπτερο κάνει κύκλους. Εκείνος συνεχίζει να κοιτά παντού, όπου μπορεί κι όπου δεν μπορεί.
Κι αυτές τις μέρες ο καύσωνας, αυτή η ξαφνική άνοδος της θερμοκρασίας, ακριβώς γιατί ορίζει μια κατάσταση του σώματος, δε μας θυμίζει ξέγνοιαστες διακοπές. Μας επαναφέρει μνήμες, αυτές που τις κουβαλάμε χειμώνα-καλοκαίρι, τώρα θαρρείς πως πάλι ζωντανεύουν…
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Όλο τον Ιούλιο δημοσιεύουμε κείμενα για τον καύσωνα. Στείλτε κι εσείς το δικό σας!]
Δείτε τα περιεχόμενα της έντυπης έκδοσης εδώ.
