«Όχι, τα παιδιά σας δεν τα θέλω. Αν έχετε ποιήματα, ευχαρίστως να τα διαβάσω», ήταν η αυθόρμητη, χιουμουριστική απάντηση σε μέιλ ποιήτριας η οποία ήθελε να μου στείλει «τα παιδιά της». Δεν έχω παιδιά και ούτε θέλησα ποτέ μου να αποκτήσω. «Αν δεν θέλετε τα παιδιά μου», ανταπάντησε «δεν έχω να σας στείλω τίποτα. Εγώ επιμένω να ονομάζω παιδιά τα ποιήματά μου». Λήξη της επικοινωνίας με την δικιά μου απορία «λες και μπας;», γιατί ποτέ δεν ξέρεις σε ποιον θα αποθέσει τη λύρα του ο Απόλλωνας… Ίσως, χάριν αυτού του περιστατικού τραβούσαν την προσοχή μου διάφορες αναρτήσεις στο φέισμπουκ, όπου άλλος έλεγε πως «μόλις γέννησε μετά από ένα δύσκολο τοκετό την ποιητική του συλλογή», άλλος υπερηφανευόταν πως «είναι τρίτεκνος» απ’ τη στιγμή που κυκλοφόρησε το τρίτο του βιβλίο κι άλλος «πολύτεκνος».
Η συνήθεια να αποκαλείς «τέκνα» τα σκαριφήματά σου είναι πολύ παλιά. Στα νιάτα μου ήταν ίδιον των παραλογοτεχνών: αρκεί κάποιος να χρησιμοποιούσε αυτό τον όρο και τον κατέτασσε αμέσως στην κατηγορία των ερασιτεχνών. Απ’ ό,τι διαπίστωσα ο όρος καλά κρατεί κι ανάμεσα στους νεότερους. Ουδέν το νέον υπό τον ήλιο, θα έλεγε κάποιος διαβασμένος (ο Λουίσιος π.χ., για να θυμηθούμε την παρωδία του Πανούση για τον Λου Ρηντ του Σαββόπουλου). Σήμερα όμως, δεν υπάρχουν επίσημα «παραλογοτέχνες» (αν μη παρεολογοτέχνες…), κι όλοι δικαιούνται να είναι «λογοτέχνες» από τη στιγμή που «γράμματα γνωρίζουν». Έχει χαθεί πλέον εκείνη η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στους τυχάρπαστους και τους λογοτέχνες. Η μάζα των γραφιάδων διεκδικεί τον τίτλο που θέλει, και δυνατά επιθυμεί να μην υπάρχουν κορυφές, και η συνήθης απορία που διατυπώνουν μεταξύ τους είναι «γιατί αυτός κι όχι εγώ».
Γιατί παλικάρι μου «εσύ δεν έχεις ταλέντο», θα ήταν η άμεση και χιουμουριστική μου πάντα απάντηση. Ειδικά όταν προέρχεται από κάποιον που έγραψε πως «η καρδιά του χύνει σπέρμα». Αφήστε τις παρομοιώσεις εκτός Ιατρικής, αν δεν έχετε γνώσεις Ιατρικής, γιατί είναι ο τρόπος να γελοιοποιηθείτε ανεπανόρθωτα. Ή μελετήστε την Ανατομία του ανθρώπινου σώματος, όπως έκανε ο Ντα Βίντσι πριν κάτσει να ζωγραφίσει. Κι αφήστε στην άκρη τους τοκετούς και τις γέννες. Άκληροι θα πεθάνετε όσα βιβλία κι αν γράψετε.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Φωτογραφία: Jindřich Štreit.]
