[Cool hunting: ψάχνοντας
νέες τάσεις στις αστικές
υποκουλτούρες προς μαζική
προώθηση στην αγορά.]
Οι φήμες συχνά τον θέλουν πανκ, μποέμ, ρετρό, γκοθά, βίγκαν, γκραφιτά, χίπι της πόλης. Όλα αυτά. Και τίποτα απ’ όλα αυτά. Να μην κατοικεί oύτε στο κέντρο, ούτε στο περιθώριο. Κι αυτή να είναι η αλήθεια του. Η «αυθεντικότητά» του. Την οποία να κτίζει με επιμέλεια. Και να εκφράζει.
Ρομαντικά. Φορώντας παλιά ρούχα ‒πείτε τα βίντατζ. Ακούγοντας παραδοσιακή μουσική ‒πείτε την φολκ. Συχνάζοντας σε μαγαζιά με αυθεντικό καφέ, αυθεντική μπύρα, αυθεντικό ψωμί…
Μοντέρνα. Ή μεταμοντέρνα, ή μετα-μεταμοντέρνα. Αποζητώντας την καινοτομία, την πρωτοπορία, τον πειραματισμό.
Τον θέλουν να είναι πολιτιστικό παμφάγο. Να κεφαλαιοποιεί την εικόνα του. Ν’ ανοίγει όμορφα μαγαζιά, σε παραμελημένες περιοχές, σε παραμελημένους δρόμους. Και ν’ ανοίγει το δρόμο, τελικά, στις μεγάλες επιχειρήσεις (που έρχονται από πίσω – ad nauseam).
Εν συντομία: το αυθεντικό παραμελημένο, γίνεται «αυθεντικό» καλαίσθητο, γίνεται εμπορικό καλαίσθητο, γίνεται εμπορικό σκέτο, γίνεται εμπορικό παραμελημένο, γίνεται αυθεντικό παραμελημένο. Και φτου κι απ’ την αρχή.
Ή, τουλάχιστον, το είπαμε, έτσι λένε οι φήμες.
—————————————————-
Το κείμενο αντλεί πληροφορίες από:
Hill, W. (2015). «A hipster history: Towards a post-critical aesthetic». CSFB, 6 (1), 45-60.
Michael, J. (2015). «It’s really not hip to be a hipster: Negotiating trends and authenticity in the cultural field». Journal of Consumer Culture, 15 (2), 163-182.
Strong, G. (Producer & Director) (2016). Peter York’s hipster’s handbook. (Documentary). U.K.: BBC.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ.]
