Όταν λες ότι κάποιος δεν πρέπει να πεθάνει το λες συνήθως για κάποιον που είναι ήδη νεκρός. Το ίδιο ισχύει και για το ιδεόγραμμα του Αρανίτση που αποφάσισε να φουσκώσει πρόωρα τη σκιά του και να της επιτρέψει να προηγηθεί του σώματός του. Ω Αρανίτση, σώμα του Ευγένιου, δώμα του σύγχρονου μη εκλεπτυσμένου αστικού απαυγάσματος, νεκρός ή όχι, οφείλεις μια συγγνώμη και ένα ευχαριστώ για την αγωνία που δημιούργησες ή δημιουργείς στους αναγνώστες σου, εάν πρέπει να αγοράσουν ή όχι μύρο, να βουλώσουν την πενταρούθουνη ψηλή μύτη σου μύτη, δηλαδή την ψηλομύτικη γραφή σου.
Ωστόσο, οφείλω να εφεύρω λόγους που να πιστοποιούν καταδολιευτικά αυτό ακριβώς, δηλαδή το μνημόσυνο πριν το θάνατό σου, αφού αυτό θέλεις τελικά από εμάς.
Δεν πρέπει λοιπόν να πεθάνει ο Αρανίτσης, γι’αυτούς τους λόγους ακριβώς, γιατί ακολουθεί πιστά τα παρακάτω:
-Είναι ο μόνος ή έστω από τους λίγους, που ξέρουν ότι τα παράθυρα δεν ανοίγουν μόνο προς τα μέσα. Όσο κι αν ο ήλιος έχει εντυπωθεί σε φόρμα τατουάζ στο παράθυρό του, αυτός έπλεξε κιάλια αντιδιαμπερή να μπορεί να φωνάζει πότε το κοράκι και πότε την παραμάνα, να είναι έτοιμος να αποδράσει κάτω από τη γέφυρα, όπως έξυπνα θα έκανε ο Luis de finesse ως η νομενκλατούρα των καθώς πρέπει ηρώων.
-Έχει απομείνει ο μόνος ή έστω από τους ελάχιστους που θυμάται ότι όποιος θέλει να μην πεινάσει, πέντε μέρες κοσκινίζει. Το κόσκινο έτσι κι αλλιώς βρομάει από το κεφάλι κι αυτό ο Αρανίτσης το κατάλαβε πριν την «Αφρική» του, πριν αρχίσει δηλαδή να βγάζει το ένα του πόδι από το παιδικό του κοντό παντελονάκι. Αποφάσισε δηλαδή πρώτα να κοσκινίσει, να καταπιεί το εντομοαπωθητικό για να μην ξενίσει τους επισκέπτες του και μετά να πεινάσει, όταν πια δικαιολογημένα η ώρα πέρασε.
-Είναι ο μόνος και όταν λέω ο μόνος εννοώ ο μόνος που εξόφθαλμα κουβαλάει την καμπούρα του προηγούμενου καιρού, σαν ερημίτης μέσα στο πλήθος, σα μοιρολογίστρα του γιασεμιού που κιτρίνισε πριν της ώρας του και τώρα παραπαίει ανάμεσα στο να πέσει και να στο να πέσει γρήγορα. Καημένε, μόνε Αρανίτση στο φανταστικό σου νησί που δήθεν το λένε Κέρκυρα ενώ εμείς το μάθαμε ως Κόρφου και όχι ως κορφή, ως πότε θα θρηνείς για το θάνατό του. Ως πότε θα καις το σώμα σου κάθε ερμαφρόδιτη δύση για να φυσάς τις στάχτες σου στις μακριές-σπάνιες πλέον-λέξεις;
-Θα ήθελες να μην ήσουν ο μόνος που έσπειρες φέτος στρέμματα ήπιων καλλιεργειών, φωνητικών αντωνυμιών, ισότιμων αντώνυμων και ελυτικών γήινων τόξων, δηλαδή αψίδων από μπολιασμένα σύνορα, όπως θα έλεγαν και στο χωριό μου, τον 4ο αιώνα πΧ. Δυστυχώς ο ουρανός έπεσε, ο Σίσυφος συνταξιοδοτήθηκε πρόωρα και γω σου συνιστώ να το αποδεχτείς με τα χέρια ψηλά. Αυτό εξάλλου έκανε και ο Ελύτης, αν ψάξεις στο 2Χ7 ε.
-Ακόμα, άστοχα μεν έντιμα δε, συνεχίζεις να ψάχνεις το μίσχο του αγιοδημητριάτικου ανάμεσα στα κυνθέατα και τα ανεμολόγια, δηλαδή διαβολοσκορπίσματα στα άχυρα που έτσι κι αλλιώς τα πατάει ο τραγοπόδαρος υπερμοντερνισμός. Εγώ λοιπόν που κομίζω τα νέα των φυτών, ωσάν τυπικός πρώην χωριάτης σε ενημερώνω ότι τα φυτά μας έχουν θυμώσει και όσες υποκλίσεις κι αν τους κάνεις με την εξόχως πονηρή γραφή σου, αυτά προτιμούν τον από γεννησιμιού τους μαρασμό παρά το ρόλο του αποσμητικού.
-Ακόμα, ο Ευγένιος είναι ο μόνος αιώνιος ποδηλάτης που καβαλάει τους δίφθογγους με τη θρησκόληπτη στάση σώματος της βασίλισσας Ελισάβετ. Αν τα αλφαγιώτα πάθουν ποτέ λάστιχο, λέω αν, τότε ο Αρανίτσης ξέρει πολύ καλά πώς να μεταμορφώσει το άλογο σε γαϊδούρι και να συνεχίσει το ένρινο πεντάλι. Άχαρε Δελμούζε, που φανταζόσουν για ασφαλιστικά μέτρα τις προσπάθειές σου για μετατραυματικό γραμματικό εκσυγχρονισμό, που να ξερες ότι θα υπήρχε έτσι κι αλλιώς κάποια στιγμή ο άνθρωπος που θα βάλει τα πράγματα στην επιθανάτια σειρά τους και μάλιστα θα κατάγεται από το νησί που κρύβεται ανάμεσα στο πράσινο και το μπλε, χωρίς ποτέ να διαμαρτύρεται ότι του πονάει η πλάτη.
Αν ο Φερμά πέθανε από υπερβολική μαθηματική δόση που συνήθως ξεκάνει βιαία όποιον θέλει σώνει και καλά να γεμίσει με περιεχόμενο το σκαληνό τρίγωνο, ο Ευγένιος, γνωρίζοντας ότι η ματαιότης είναι το μόνο μαξιλάρι που δεν αερίζουμε ποτέ γιατί δεν αξίζει, φρόντισε ο τάφος μας να είναι πλαστικός με πραγματικά τριαντάφυλλα σε αντίθεση με όλους τους συνομηλίκους του και εδώ το σύνολο είναι απόλυτο.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ.]
