Χρίστος Γ. Παπαδόπουλος, Η Γλώσσα της Φυγής, εκδ. Μικρή Άρκτος, Αθήνα 2016.
Αν σήμερα / παίξουμε καινούρια ορθογραφία / και αντί για «ποιήματα» / γράψουμε «πυήματα», / θα καταλάβουμε πώς τρέχει το πύον / απ’ το ποιόν του καθενός
Με απασχολεί καιρό το ζήτημα της φυγής. Επιστρέφω άλλωστε συχνά σ’ αυτή όχι μόνο στοχαστικά, κυρίως στην πράξη. Η φυγή ως διαφυγή, καταφυγή ή αποφυγή. Σαν κάτι ατελές να τρέπει σε φυγή την ανθρώπινη φύση. Καταδικασμένοι όλοι να αλλάζουμε τόπους, χρόνους, σώματα. Ίσως κάποιοι το πούνε ανικανοποίητο, άμυνα ή απάντηση στην αναπόφευκτη φθορά.
Τη Γλώσσα της Φυγής επιχειρεί να ψηλαφίσει στην πρώτη του συλλογή ο στιχουργός Χρίστος Γ. Παπαδόπουλος μέσα από 38 ρέουσες ποιητικές αναφορές για τους φίλους, τον έρωτα, τους δρόμους, τα τσιγάρα, τις βροχές, τα δάκρυα, τα πρωινά και τις νύχτες της ζωής του. Στίχοι κατανοητοί που δεν τους φοβίζει ο πρώτος ενικός. Απόπειρες αυτοβιογραφίας και ανασκόπησης, μακριά από στιχουργικές φιοριτούρες και δυσκολοδιάβατες υπερρεαλιστικές τακτικές.
Οι λέξεις που δεν ειπώθηκαν, / πληγές που αιμορραγούν στο στόμα μου. Ο Χρίστος Γ. Παπαδόπουλος πάντα διακριτικός, εκθέτει την σπάνια ευθραυστότητα μιας ζωής μοιρασμένης σε Ελλάδα και Αίγυπτο, μεταξύ Θεσσαλονίκης, Αθήνας και Καΐρου. Ένας φυγάς, μπορεί και διώκτης του εαυτού του: Στον επόμενο διωγμό μου / θέλω / να είμαι ο διώκτης μου. Στις σελίδες ξεχωρίζουν Ο Διωγμός, (αφιερωμένο στον Δημ. Μαρκατόπουλο), το ολιγόστιχο Περί Ποιήσεως αλλά και η Καινούρια Ορθογραφία, το Κατά Συρροήν (αφιερωμένο στον Θωμά Μοσχοτόγλου), Η Τελεία που ολοκληρώνεται με το δίστιχο: Σταμάτα λίγο σε ό,τι τελειώνει. / Κάτι καινούριο αρχίζει πάντα μετά.
Μιλώ τη γλώσσα της φυγής / αυτοδίδακτος. Πώς αρθρώνεται η γλώσσα της φυγής και ποια η αλφάβητός της; Μαθαίνουμε άραγε ποτέ να την συλλαβίζουμε ή παραμένουμε εσαεί ανεπίδεκτοι; Υπάρχουν ακόμα ποιητές που γράφουν λυρικά και απλά και ο Χρίστος Γ. Παπαδόπουλος είναι ένας από αυτούς. Με βασικά συστατικά τη σιωπή, το αφόρετο κοστούμι της αγάπης, την κλεμμένη αθωότητα, τις λέξεις που ξεφουσκώνουν σαν μπαλόνια κάτω απ’ τη γλώσσα του, το άγνωστο. Περπατάω / χωρίς να ξέρω… Πίσω μου η έρημος / ή μπροστά μου;
***
Ο Χρίστος Γ. Παπαδόπουλος πρωτοεμφανίστηκε ως στιχουργός το 1993 και οι στίχοι του χαρακτηρίζονται από μια ποιητική ατμόσφαιρα. Καθόλου τυχαία ο Μάνος Χατζιδάκις, το 1992, ονόμασε έναν κύκλο τραγουδιών του σε μουσική Δ. Μαρκατόπουλου κι ερμηνεία Παντελή Θεοχαρίδη Τα τραγούδια του χαμένου ποιητή (Σείριος 2001). Ως στιχουργός ξεκίνησε και τη συνεργασία του με τη Μικρή Άρκτο με το βιβλίο–cd Το φτερό του δράκου (13 μουσικά παραμύθια) που εκδόθηκε το 2010. Ακολούθησε Το παραμύθι της τετράγωνης λογικής, ένα αλληγορικό παραμύθι για μικρούς και μεγάλους, το 2013.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Ζωγραφική: Martiros Saryan (1880-1972), Αιγυπτιακή νύχτα.]
