Επέστρεφε συχνά και παίρνε με
ζεματισμένη αίσθηση νεότητας
Την ώρα που η μουσική
την νύχτα παίρνει σχήμα ανάσας
Σε αμούστακη σάρκα κατοικώ
έξω από το θέατρο της Νικομήδειας
400 χρόνια και ξέρω πως ο Νέρωνας
ποτέ δεν αγάπησε τον χιτώνα του αρκετά
για να τον απομακρύνει
Επέστρεφε συχνά στις παρυφές του προσώπου
στην λειψή Αλεξάνδρεια
και στα καπηλειά που ποτέ δεν συναντήθηκα με την Ιστορία
Μόνο οι ρωμαϊκοί δρόμοι ακόμη οδηγούν κάπου
Μόνο αυτοί οι δρόμοι ακόμη περιμένουν κάτι
μια ανυπομονή
μιαν ένταση
μιαν αναζήτηση για βαρβάρους
για υψηλή τραχύτητα πνεύματος
Για εκείνη την ηδονή παραδόθηκες
στα απαγορευμένα τα αναίσχυντα
και σε αποχαιρέτησα κάποτε
έξω από την τρανή βιβλιοθήκη
νομίζοντας πως δεν χάνεται η Αλεξάνδρεια που φεύγει
Έφυγε η αγνότητα του σώματος
με θειάφι καλυμμένα κορμιά
Επέστρεφε κάποτε κάποτε
(Και το λιβυκό πέλαγος
θα κάνει αναταράξεις και τις
επιγενέσεις στο ποίημα)
Μια ανάμνηση να μην τελειώνει
Να μην ενθυμούμενη Να μην ικανή να αναβιωθεί
Μια στιγμή ικανή να ξεχάσεις τον δρόμο για την Ιθάκη
Ποτέ δεν είναι η δόξα και η πορεία αρκετή όσο η αγωνία
Επέστρεφε συχνά σε εκείνη την κάμαρα
με τα σφαλισμένα παράθυρα γιατί κοντά ανασαίνει και υπάρχει ο κόσμος και παρεξηγεί
Είκοσι χρονών αγόρι τώρα στέκομαι μισός στον αιώνα σου με μια τεράστια περπατησιά να αναβλύζει
με προορισμό το
μέσα σου δέρμα το πιο στενό το πιο υποδόριο το πιο προορισμένο για ύπαρξη
στα 400 μ.Χ., στις μέρες του 1901, 1917, 1913, 1896
να πολλαπλασιάζονται οι μέρες τα παράθυρα και κυρίως οι βάρβαροι
Ο Μύρης πέθανε –απ’ όλους πιο έκδοτους στις ηδονές–
Όλοι οι νέοι διαβάστηκαν με τρόπο που
η λαγνεία επιτρέπει σε αρώματα σε εσοχές σε οδυρμό και βραχιόλια
Έγινε η απόξεση του χρόνου
Επέστρεφε τώρα τώρα που βγαίνουν από
την Σύγκλητο οι μεγαλόσχημοι
και λένε πως βάρβαροι πια δεν υπάρχουν. Πώς όχι;
Και τώρα ποιος θα φυλάει τις Θερμοπύλες;
Αποχαιρέτα την Την Αλεξάνδρεια που φεύγει με εκείνο το μαύρο πανί
που ο Θησέας κάποτε για λόγους τραγικούς είχε αφήσει να συναναστρέφεται τον ουρανό και το ξύλο της γης.
Από λύπην ο Θεός Αντώνιον απεβίωσε Πέρασε καιρός μέχρι ο ποταμός να βρει Την κοίτη του
Και έναν τρόπο να αναδιπλώνει το χρώμα
Επέστρεφε συχνά
Όσο πιο συχνά Όσο πιο μάταια
Σε αυτόν τον κύκλο από ανθρώπους
Που γνωρίζουν την Ανυπακοή και την Ασυνέπεια του στίχου
Του χρώματος
Της κάθε κυνόδοντος ηθικής
Σκοντάφτουν οι λέξεις και ορίζουν ξανά Το ύψος της άκρης τους
Επέστρεφε όμορφος
Ντυμένος λάμψη ή επέστρεφε νύφη με ύφασμα που καμιά λωρίδα με την παλαιότητα δεν έχει συνέχεια αρχή και μέση
Επέστρεφε έτσι στο μέσο της νυκτός
Με λέξη ψιθυρισμένη που δεν πρόλαβες Να γράψεις σε στίχους Αλεξανδρινούς
Και παρηκμασμένους
Όχι γιατί φοβήθηκες αλλά γιατί Αφημένος την θεώρησες περιττή
Ανηδονική και κυρίως ασύμφορη
Για την οικονομία μιας τέχνης πολύ λαβωμένης για να παίρνει ρίσκα περισσότερα απ’ ό,τι η ιστορία αντέχει
Επέστρεφε
Μόνο οι Ρωμαϊκοί δρόμοι ακόμη οδηγούν κάπου
Η σφιχτοδεμένη σάρκα του Οροφέρνη
Η συνέχεια
Η θυσία ενός Κύκλωπα
Το οδοιπορικό μιας Οδύσσειας
Αποχαιρέτα την τώρα την Αλεξάνδρεια που φεύγει
Και την Κίρκη μαζί
Μια Αλεξάνδρεια που δεν απομάκρυνε τους άνδρες της –αντιθέτως– τους έντυνε με σκόνη
Σέπια αποφορά της πιο κάτω ερήμου
(Κορμί πασαλειμμένο με θειάφι )
Ένας Νείλος έτοιμος να αντλήσει κόψη Νερού
Επέστρεψες –μαρμάρινος ήχος
Εκατό χρόνια μετά τεμαχισμένος
Πενήντα χρόνια μετα σχηματισμένος σε 2016 ποιήματα
Στο τέρμα του ύψους θα ξαναβρούμε
Τον όγκο νερού
Την Αλεξάνδρεια
Και έναν ανθρακωρύχο του κόσμου
Εν τω μεταξύ δεν τα έχουμε όλα χάσει
Επέστρεφε ξανά και δείχνε μου
Το ολόγραμμα
Τον πηγαιμό για τις Σειρήνες
Αυτομολεί το ένστικτο
Και είμαι η τέλεια παραξενιά που η Φύση επιτρέπει στον εαυτό της
Επέστρεφε συχνά και παίρνε με
Εκεί που ο ουρανός ξεχειλίζει νερό
Και ο Νέρωνας ξέρει πως μόνο
Οι αρχαίοι δρόμοι ακόμη οδηγούν
Σε μιαν Ιθάκη
Που συνεχώς αλλάζει άξονα
Ορόσημο
Και Πηνελόπη
Επέστρεφε συχνά και παίρνε με
Εδώ /Τώρα
Θα βρεις μιαν έρημο
Μια διάρκεια
Μεταφρασμένη σε συνύπαρξη
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ.]
