Όσοι λαμβάνουν την απόφαση να εισέλθουν και να ματώσουν στη λογοτεχνική αρένα, εισέρχονται, χωρίς να το γνωρίζουν εξ’ αρχής, σε μια φυλακή. Η είσοδος τόσων ανυποψίαστων στο λογοτεχνικό στίβο ισοδυναμεί με την απόφασή τους να εκτίσουν ισόβια κάθειρξη σε αναμορφωτήριο. Ο Ντέρεκ Γουώλκοτ (βραβείο Νόμπελ), το χοντραίνει στη συνέντευξη που παραχώρησε στον Φράνκο Ρομανό και λέει πως, είναι δεδομένο πως ο λογοτέχνης εισέρχεται έτοιμος να τον πηδήξουν. Το θέμα είναι να σε πηδήξουν όσες φορές γίνεται λιγότερο, αν θέλεις να επιβιώσεις και να μην γίνεις το πουτανάκι των άλλων λογοτεχνών.
Είναι γνωστό πλέον από πολυάριθμες μαρτυρίες πως μέγιστος θεατράνθρωπος που δημιούργησε ολόκληρη σχολή στο ελληνικό θέατρο, επέβαλε στους επίδοξους μαθητές του (πολλοί από τους οποίους έγιναν με τη σειρά τους θιασάρχες, αργότερα), τη δημόσια διακόρευσή τους επί σκηνής. Φίλος στιχουργός μου έλεγε για ομότεχνούς του που έπεφταν στα τέσσερα όταν πήγαιναν τα στιχουργήματά τους σε γνωστό συνθέτη του έντεχνου για να τους τα μελοποιήσει. Μπουσουλώντας, θα έλεγε κανείς, ανεβαίνει κάποιος τα σκαλιά της Τέχνης, χωρίς αυτό να είναι απαραιτήτως κακό κι αρνητικό.
Απέθαντος αξιωματούχος της γενιάς του εβδομήντα στα καθ’ ημάς κι επί το λογοτεχνικότερον, όταν ανακοίνωσε στη λογοτεχνική παρέα πως θα πάει στη Νέα Υόρκη φιλοξενούμενος του Νίκου Σπάνια, αντέκρουσε τα αστεία και τα πειράγματα της ομήγυρης με την ιστορική φράση «δεν έκανα ποτέ λόγο για το άβατο της κωλοτρυπίδας μου». Μην ψάχνετε λοιπόν, για άβατο στο χώρο της λογοτεχνίας όλοι εσείς που ανέμελα εισέρχεστε αποφασισμένοι να κάνετε καριέρα με τα ποιηματάκια σας.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Φωτογραφία: Fabricio Estrada.]
