Ἡ λιμνοθάλασσα
Ἡ λιμνοθάλασσα
παίρνει τὶς ἄριες
καὶ τὸ μυστήριο τῆς φωνῆς της
λάμπει
στὰ ρηχὰ νερά –
Γύρω γύρω οἱ καλαμωτὲς
(μεγάλη παγίδα τῆς σήψης)
τὴν περικλείουν
– Θὰ φύγω μὲ τὰ φοινικόπτερα
ὅταν θὰ εἶμαι ἕτοιμη νὰ πετάξω,
εἶπε ἡ ἀοιδὸς
Ὅμως πουθενὰ δὲν εἴδαμε φοινικόπτερα
– μόνο οἱ φοινικιὲς στέκουν ἀσάλευτες
ὅπως ἡ πόλη ποὺ καθρεφτίζεται
καὶ λιγοστεύει
Βουλιάζουν ἄραγε οἱ γέφυρες;
Χαμηλώνουν τὰ τόξα;
Μιὰ ἐξαφάνιση εἶναι μιὰ πτήση ἀθέατη
καὶ κάποιος πρέπει νὰ σηκώσει τὸ φορτίο
Μιὰ μυστικὴ ἀνάσταση ποὺ καταρρέει εὐθὺς
– ἀλλὰ νὰ τραγουδήσεις
γιατὶ βαθιὰ μὲς στὴν ἀκινησία
ἕνα ἀπόλυτο σύμπαν διαστέλλεται
Μιὰ πεταλούδα ἐξαφανίζεται
ἀκαριαῖα
σὰν ὑπαινιγμὸς ἀδράνειας
Μιὰ ὡραία κοιμωμένη
πλέει στὴν ἄπνοια
– κάτω ἀπ’ τὸ θαλασσινὸ γυαλὶ
θολὲς μορφὲς ποὺ πάσχισαν
νὰ ἀνασάνουν
Ἀκοῦς
Τὴν τελευταία ρωγμὴ
Νὰ τρίζει τρυφερὰ
Κι αἰσθάνεσαι ὅτι ἀκόμα εἶναι ζωντανὸ
Αὐτὸ τὸ κάτι
αὐτὸ ποὺ σὲ ἀναπαύει
Τὸ πουλὶ
Μπῆκες ἀπ’ τὴν κρυμμένη πόρτα
Καὶ λεηλάτησες τὴν ἄκρα σιωπὴ
–στὸν κάμπο βρέχει–
Οὔτε πουλὶ οὔτε λαλεῖ
Ἡ μάνα μου τὸ σκότωσε νὰ μὲ ταΐσει
–τίποτε δὲ μᾶς συγχωρεῖ–
Σπυρὶ μετάνοιας-ποιητὴ
Ποὺ ἀπ’ τὴν κρυμμένη πόρτα μπῆκες
Τὸ ποίημα τοῦ μικροῦ ἀλόγου
Ἕνα ἀλογάκι κλαίει
γιατὶ ἔσπασε τὸ πόδι του
– Ἀδύνατον, μικρό μου, νὰ τρέξεις,
τοῦ χλιμιντρίζει ἡ νύχτα
καὶ τοῦ χαρίζει
δυὸ μαῦρα φτερὰ
Chanson populaire
Συχνὰ ἀναπολῶ τὰ περασμένα
κι ἕνα ἀγκάθι μοῦ τρυπάει τὴν καρδιὰ
Τί λόγια, πράξεις καὶ γραφτὰ χαμένα
– ὅλα νὰ γίνουν ὅπως ἤμασταν παιδιὰ
(Ὅπως δὲν ἤμασταν ποτέ)
κι ἐγὼ θὰ μείνω
ἐδῶ σιωπηλὴ ν’ ἀντέχω
(μὲ παραμύθια στ’ ἀκροδάχτυλα νὰ γνέθω)
γιατὶ οἱ μυλόπετρες εἶναι βαριὲς κι ἀλέθω
τὴν ἱστορία μου – τὴν ἱστορία μας τὴν παλιὰ
[Προδημοσίευση από τη συλλογή Το ατελιέ και άλλα ποιήματα που θα κυκλοφορήσει τις επόμενες μέρες από τις εκδ. Κίχλη. Zωγραφική: John Singer Sargent.]
