Μετάφραση: Δημήτρης Αγγελής
Τίποτα πια δεν μένει ν’ ανακαλύψεις κατά μήκος και κατά πλάτος αυτής της γης, όλα
τ’ ακρωτήρια, οι κόλποι, οι χερσόνησοι, οι ισθμοί,
τα ενεργά ηφαίστεια και τ’ ανενεργά ηφαίστεια,
οι θάλασσες, οι ωκεανοί,
ακόμα και τα υποθαλάσσια ρεύματα και
ως το τελευταίο άγνωστο άλλοτε νησί
όλα
τα σημεία της γεωγραφίας και όλες οι γεωγραφίες
έχουν
χάσει
το μυστήριό τους.
Έχουν
όνομα
‒αυτό είναι το πρόβλημα‒
και τώρα που τίποτα δεν απέμεινε για να ονομάσεις, ούτε
ήρωες απόμειναν, ούτε πιονέροι, εξερευνητές, πρωτοπόροι,
ούτε ακόμα
περιπετειώδεις ταξιδιώτες.
Μένουν
μόνο
τα βιβλία
και η
απίθανη και πάντα δελεαστική
πιθανότητα μιας εφόδου στα φεριμπότ.
****
Τώρα που οι γυναίκες που αγάπησα ή με αγάπησαν κοντεύουν τα σαράντα
και οι τρεις ή τέσσερις σκύλοι που είχα
(αφού ποτέ δεν μου πήραν το πρόβατο ή τον παπαγάλο που ζητούσα)
έχουν συναντηθεί με τον Άγιο Ρόκε, τον προσκυνητή.
Τώρα που δεν υπάρχουν πια αρκετές χώρες που τις σημαίες τους ζωγράφιζα μικρός,
όπως
η Βόρεια Υεμένη, η Νότια Υεμένη, το Τρανσκέι, το Σισκέι και η
Μποπουθατσουάνα.
Τώρα που
τα μικρά μου παιδιά είναι μεγάλα
οι γραφομηχανές μου έχουν ξωπεταχτεί στα σκουπίδια
κι εξυφαίνω τα ποιήματά μου σε μια οθόνη
συναντώ τους φίλους μου σε μια οθόνη
κι ακόμα και Στήβενσον διαβάζω σε μια οθόνη
συνεχίζοντας την παλιά μας συζήτηση
που δεν μπόρεσαν να διακόψουν τα μπαρ και η τύχη,
νιώθω κάπως χαμένος, μπερδεμένος
όπως ένας ουμανιστής ή ένας μυστικιστής στον ΧΧΙ αιώνα
και το μόνο που μπορώ να περιμένω σαν δώρο
σας παρακαλώ
ένα GPS.
***
Μου αρέσει ό,τι πια δεν υπάρχει:
πουλιά ντόντο μαστόδοντες πλειόσαυροι
τίγρεις με σπαθόδοντα
φτέρες παράλογου μεγέθους
τεράστια σαρκοβόρα φυτά
εσύ
κατασκευαστές ηλιακών ρολογιών τσέπης
αυτοκρατόρισσες της Αβυσσηνίας
μανδαρίνοι
βοϊβοδάδες της Βαλαχίας
ΠΕΡΑΣΜΑ ΑΠ’ ΤΟ ΕΚΟΥΑΔΟΡ (ή ΑΓΑΠΗ 77 REVISITED)
Να βάζουμε τη μπαταρία στο ρολόι
ν’ ανοίγουμε το κινητό
και
‒όπως εκείνα τα λησμονημένα πρόσωπα του Κορτάσαρ‒
να σηκωνόμαστε, να κάνουμε μπάνιο, να βάζουμε ταλκ, να παρφουμαριζόμαστε, να χτενιζόμαστε, να ντυνόμαστε
κι έτσι προοδευτικά
να ξαναγινόμαστε κάτι που δεν είμαστε
ή αυτό που είμαστε
πράγμα που είναι ακόμα χειρότερο.
ΝΥΧΤΕΡΙΝΗ ΠΤΗΣΗ / ARTE POÉTICA 2
Ο άξονας του κόσμου μετακινήθηκε σήμερα δέκα εκατοστά
προς τ’ αριστερά ή τα δεξιά ποιος το ξέρει
όμως οι ποιητές τούτη τη νύχτα είναι ανάστατοι
και βγάζουν τα παπούτσια
και μπαίνουν στο ποτάμι
και πάνε
ν’ αρπάξουν
τη λάμψη
των άστρων
να την αρπάξουν
με τα χέρια
μέσα στο νερό.
[Από τη συλλογή La mañana se llenará de jardineros, La mancha, Santa Cruz de la Sierra 2014 του Βολιβιανού ποιητή Γκαμπριέλ Τσάβες Κασασόλα (1972). Πρώτη δημοσίευση της μετάφρασης. Φωτογραφία: David Alan Harvey.]
