Tελικά ήταν θέμα χρόνου. Είχαν, βέβαια, προηγηθεί αρκετά πονήματά μου που αφορούσαν στον αραβικό πολιτισμό και εν γένει τον σημιτικό πολιτισμό (βλ. π.χ. 01, 02, 03, 04, 05, κλπ), ολότελα αγνοημένα από το πλατύ κοινό και εν πολλοίς άγνωστα, μα εξίσου παραθεωρημένα και από τους μεριμνούντες, …με αφιλόκερδη ζέση πάντα και ζηλωτισμό…, για τον ελληνικό πολιτισμό και το στίγμα της χώρας διεθνώς. Μάλιστα, ένα εξ αυτών, που φέρει τον τίτλο «Αήρ λικνίζει» (βλ. παραπάνω links), είναι, απ’ όσο γνωρίζω, και το πρώτο σε ολόκληρη την ελληνική γραμματολογία, από … εμφανίσεως τής αραβικής γλώσσας και της έλευσης του Κορανίου (που ας λεχθεί, επιπρόσθετα, ότι επισημοποιεί με τρόπο καταλυτικό την ίδια την αραβική γλώσσα), το οποίο μελετά τη σχέση του αραβικού με τον ελληνικό πολιτισμό, μέσα από την ίδια τη δομή της γλώσσας και υπό την υψηλή σκέπη της φιλοσοφίας, αλλά και με φόντο την ίδια την Ποίηση. Έχω δε την αίσθηση, πως η φιλοσοφία, που το κείμενο αυτό υποβάλλει, με υπαινικτικό τρόπο είναι αλήθεια, δεν ανευρίσκεται πουθενά ούτε και μεταξύ της ξένης βιβλιογραφίας. Είναι, κυριολεκτικά, δίχως προηγούμενο. Λόγου χάρη, μέσα από τα αλφάβητα των δύο γλωσσών και της δομής τής ίδιας της γραφής, διερευνάται κατά πόσο τα σημαινόμενα σημαίνονται κατά παράταξη ή κατά σύνδεση και πλοκή…
Η Ελλάδα, όμως, περί άλλα τυρβάζει μέσα στην εγκληματική και υπνώττουσα καθυστέρησή της και δεν έχει καιρό να ασχοληθεί με το καθήκον τής οικουμενικότητας που τη βαραίνει. Είναι εθισμένη αθεράπευτα στην προχειρολογία, την προχειρότητα, την επιφανειακότητα και την επαρχιωτική μιζέρια. Ναρκωτικό της ο παντοδαπός διχασμός. Σο χωριό που η ίδια κατάντησε γνωρίζει μόνον απωθημένη μειονεξία, δουλοφροσύνη, σαδισμό επί του αδυνάτου, διαγκωνισμό του πλησίον, παγκόσμια πρωτοτυπία ατομοκρατίας που μπρος της ωχριά και η ίδια η έννοια, και φυσικά ακατάσχετο και επαινούμενο δοσιλογισμό επί παντός επιστητού, ακολουθώντας, ευπειθώς, τα υψηλά παραδείγματα Εφιάλτη, Πηλίου Γούση και ομότροπων άλλων ταξιαρχιών ομοφρόνων ατόμων… Ας είναι. Ο λόγος, ωστόσο, που κάνω αυτή τη φάλτση παρέκβαση στηλιτεύοντας προοιμιακά την ελληνική μας μιζέρια, είναι ότι με περισσή προχειρότητα και ανοργανωσιά, καθώς και με χαλύβδινη άγνοια…, η Ελλάδα θέλει σήμερα να τιμήσει δήθεν τον Ξένο (Σύριο πρόσφυγα στην προκειμένη περίπτωση…), επιστρατεύοντας αυτή τη φορά, μέρες που είναι… (παγκόσμια ημέρα ποίησης και άλλα φαιδρά παρόμοια…) το άρμα της Ποίησης, με την ασύγγνωστη επιφανειακότητα που χαρακτηρίζει το βάδην της χώρας, μέσα στην ανυπαρξία υψηλών στόχων και ευφάνταστων και βαθυστόχαστων σχεδιασμών… (η συνέχεια παρακάτω, στο pdf)
[Μπορείτε να βρείτε το κείμενο του Στάθη Κομνηνού και στο academia.edu]
