Μετάφραση: Δημήτρης Αγγελής
Κανείς δεν ξέρει ποιος σου τράβηξε τη φωτογραφία
στο Paynes Prairie εκείνη τη μέρα.
Μπορεί να ήταν η Χαναμπανάνα, η Σούζαν ή ο Ρον.
Από εκείνο το απρόσιτο μέρος μοιάζεις σίγουρος,
σα να είχες τον έλεγχο, και κάπως νοσταλγικός.
Η ταινία κυκλοφόρησε το 69, μαζί με τα υπόλοιπα.
Εκείνη την εποχή, όλοι οι πολιτικοί είχαν πεθάνει.
Ο JFK, ο Μπόμπυ και ο Μάρτιν δεν υπήρχαν πια,
θύματα κι οι τρεις ενός μοναχικού πιστολέρο.
Η προσβολή του Τετ συνέχιζε μαζί μας,
σαν ένα κακό ταξίδι με τοξικά.
Η κυβέρνησή μας δολοφονούσε τα παιδιά της: ξέρω τον πρώτο
απ’ τη γειτονιά που είδε τον γιο του να επιστρέφει σπίτι σε μια κάσα.
Ο Τζίμι, η Τζάνις και ο Τζιμ ήταν ακόμα ζωντανοί.
Στον Τζον απέμεναν έντεκα χρόνια ζωής.
Τα λόγια του Ντύλαν πώς είναι να νιώθεις αχ,
πώς είναι να νιώθεις μόνος σου,
χωρίς δρόμο επιστροφής για το σπίτι, σαν ένας τελείως άγνωστος,
σαν μια πέτρα που κυλάει
πύρωναν τις καρδιές μας. Ήμασταν έτοιμοι για όλα, εκτός
από εκείνο που έμελλε να μας συμβεί.
[Πρώτη δημοσίευση της μετάφρασης του Γκόρντον ΜακΝηρ στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Το ποίημα σχολιάζει εκ των υστέρων την εποχή της φωτογραφίας, ο απεικονιζόμενος μοτοσικλετιστής είναι ο ίδιος ο ποιητής.]
