Μικρές εκδοτικές παρεμβάσεις που αποστέλλονται στους συνδρομητές μας και πωλούνται κανονικά στα βιβλιοπωλεία. Σύντομα θα παρουσιάσουμε και μεγαλύτερα βιβλία.
1. Δύσκολη αδελφοσύνη, Κείμενα για την Αδερφή μου, του Σταύρου Ζουμπουλάκη
Δέν ἔχω καμιά αὐταπάτη περί ἀδελφικῆς ἀγάπης καί ξέρω καλά πόσο δύσκολη εἶναι, γιά ὅλους ἐμᾶς τους ἀπογόνους τοῦ Κάιν. Θά εἶχα λοιπόν καί ἐγώ μαζί της μιά κάποια σχέση, καλή ἤ κακή, ὅπως ὅλοι οἱ ἄλλοι, ἄν βαριά ἀρρώστια δέν ἐρχόταν νά τή χτυπήσει στά ἐφηβικά της χρόνια. Ἡ ἀρρώστια αὐτή μετέτρεψε τή σχέση μου μαζί της σέ πεπρωμένο.
Σταῦρος Ζουμπουλάκης, Ἡ ἀδερφή μου, Πόλις, Ἀθήνα 2012.
Κάτω ἀπό τόν τίτλο Δύσκολη ἀδελφοσύνη, ὁ ὁποῖος παραπέμπει ἄμεσα στό Difficile liberté τοῦ Emmanuel Lévinas, συστεγάζονται τρία κείμενα γιά τήν Ἀδερφή μου τοῦ Σταύρου Ζουμπουλάκη.
Τό πρῶτο βιβλίο πού ἐκδίδει τό περιοδικό Φρέαρ δέν εἶναι ἕνα λογοτεχνικό ἔργο, ἀλλά μιά πολυεπίπεδη κριτική –καί ἡ κίνηση αὐτή ἀπό μόνη της ἔχει εἰδική συμβολική ἀξία.
2. Η παρακμή της πόλης και η κυριαρχία της αγοράς, Κείμενα για το Τέρμα και η αρχή του Διονύση Μαγκλιβέρα
Ἄν ἐξετάσουμε τόν θεμελιακό κοινωνικό μετασχηματισμό τοῦ ὁποίου εἴμαστε σήμερα μάρτυρες, θά διαπιστώσουμε ὅτι ἀπό τό πνεῦμα καί τίς πρακτικές τῆς μεταπολεμικῆς «κοινωνίας τῆς χρείας», τῆς μετέπειτα «κοινωνίας τῆς ἀπόλαυσης» τῶν δεκαετιῶν τοῦ ’60, ’70 καί ’80, ὁδηγούμαστε τώρα στήν ἀναπότρεπτη λογική τῆς «κοινωνίας τῆς ἀλήθειας». Ἧρθε ἡ ὥρα πού θέματα ζωτικῆς σημασίας, ὅπως οἱ ὅροι τῆς ἀπασχόλησης, ἡ παρεχόμενη παιδεία, τό κλονιζόμενο ἀσφαλιστικό σύστημα, οἱ συνθῆκες τῆς οἰκονομικῆς ζωῆς, ὁ ὅλος βίος νά ἐξετάζεται ξανά, ἀπό τήν ἀρχή, σάν ἄλλος τρόπος ὄχι ἁπλῶς διαβίωσης, ἀλλά ὕπαρξης.
Διονύσης Κ. Μαγκλιβέρας, Τό τέρμα καί ἡ ἀρχή. Δοκίμια μιᾶς ἐποχῆς μεταβατικῆς, Παπαζήση, Ἀθήνα 2013.
Στό μικρό αὐτό βιβλίο δημοσιεύονται τά τέσσερα κείμενα πού διαβάστηκαν στήν παρουσίαση τοῦ ἔργου τοῦ Διονύση Κ. Μαγκλιβέρα Τό τέλος καί ἡ ἀρχή (Ὀκτώβριος 2013). Μέσα ἀπό ἕναν γόνιμο διάλογο μέ τό βιβλίο, οἱ τέσσερις ἐπιφανεῖς ὁμιλητές (Κική Δημουλᾶ, Ἐμμανουήλ Ρούκουνας, Κωνσταντῖνος Σβολόπουλος καί Γιάννης Κιουρτσάκης) ἐπεκτάθηκαν σέ εὐρύτερες θεματικές καί μίλησαν γενικότερα γιά τήν ἐποχή μας. Στά παραπάνω κριτικά δοκίμια προτέθηκε, μέ τήν ἄδεια τοῦ συγγραφέα της, καί μία σχετική ἐπιστολή τοῦ ἀκαδημαϊκοῦ Θανάση Βαλτινοῦ πρός τόν Δ.Κ. Μαγκλιβέρα.
3. Η ποίησις και τα είδωλα, Ν.Ι Καρμίρης
Διατί, λοιπόν, ἡττήθη ὁ ποιητής; Διατί παρεδόθη εἰς τήν διάκρισιν τῆς ἐποχῆς; Ἄς μή τοῦ ζητᾶμε περισσότερα ἀπό ὅ,τι ἠμπορεῖ νά δώσῃ. Διότι καί ὅταν ποζάρῃ ὡς ἥρως, σπανίως εἶναι πολεμιστής. Τά ὅπλα τῆς ἐποχῆς ἦσαν ἀκαταμάχητα: ἡ χίμαιρα καί ἡ δεισιδαιμονία. Καί ἡ μόδα εἶναι ἡ ἀδυναμία τοῦ ποιητοῦ… Μόνος ἔσυρε τήν αὐλαίαν καλύπτων τούς ὁρίζοντας πού ἐστάθησαν τῶν ὑψηλῶν συλλήψεων αἱ πηγαί. Καί ἔγινε τό ἀνθρώπινον γεγονός, τό πολύ ἀνθρώπινον, μοναδική μέριμνα τοῦ στίχου. Ἡ ἱστορία, εἰς τό ἑξῆς, εἶναι γνωστή.
Κατά τά λεγόμενα τοῦ μακαρίτη Κώστα Ρικάκη, φίλου καί συμφοιτητῆ τοῦ Καρμίρη, ὁ Ἀλέξανδρος Τσιριντάνης, Καθηγητής τῆς Νομικῆς, κεφαλή τῶν Ἀκτίνων καί, ἐπιπλέον, καλός γνώστης τῆς μεγάλης λογοτεχνίας, ἄκουγε σκιρτώντας τόν Καρμίρη νά τοῦ διαβάζει τά χειρόγραφα τοῦ δοκιμίου. Δικαιολογημένο σκίρτημα. Στό περιοδικό εἶχαν δημοσιευτεῖ κριτικά καί θεωρητικά κείμενα γιά τή λογοτεχνία, τήν ἑλληνική καί τήν ξένη, ἀλλά τό δοκίμιο τοῦ Καρμίρη ἦταν rara avis γιά τίς Ἀκτῖνες. […]Ὥς τώρα δέν ἔτυχε οὔτε μιά φορά νά συναντήσω κάποια μνεία τοῦ δοκιμίου καί χαίρομαι πού τό Φρέαρ ἀνασύρει ἀπό βυθούς λήθης ἕνα καταποντισμένο γραφτό, πού ἔμεινε δίχως συνέχεια ἀλλά δέν πρέπει νά χαθεῖ. (N.Δ.T.)
4. Άννα Αφεντουλίδου, Για εκείνη την αμφίαλο σιωπή του Επιταφίου Δρόμου: Σκέψεις επάνω στην ποίηση του Κώστα Θ. Ριζάκη
Ο ποιητής το έχει αποφασίσει να παραμείνει έγκλειστος με τους προσφιλείς του νεκρούς, να παραμείνει κλεισμένος στον οίκο της ποίησης, να αφουγκράζεται, να καταγράφει, να μνημονεύει, να υπάρχει μέσα από την θλίψη και το πένθος, τα σήμαντρα των προγόνων του δεν τον τρομάζουν, δεν μετανιώνει γι’ αυτό, δεν μεταπείθεται. Θυσιάζει τον εαυτό του, τρέφει την ποίησή του με το σώμα του το ίδιο, αμετακίνητος στην μεγάλη θυσία της ποίησης. Εκεί νιώθει ασφαλής. Γιατί τους αφοσιωμένους της η ποίηση δεν τους προδίδει ποτέ. Κι αυτό το αποδεικνύει το ποίημα με την ίδια του την σάρκα. Υπάρχει απόλυτη ταύτιση της ποιητικής πρόθεσης με το αποτέλεσμά της.
Δύο κείμενα της Άννας Αφεντουλίδου για τον ποιητή και επί χρόνια εκδότη του περιοδικού Πάροδος Κώστα Θ. Ριζάκη (Λαμία, 1960).
5. Χρίστος Κρεμνιώτης, Γεωμετρία της Νήψης
Ποιητική σύνθεση σε έξι μέρη που κοσμείται με σχέδια του Γιάννη Δ. Στεφανάκι. Αυθεντικός λυρισμός, μεταφυσικό βάθος, αληθινή ποίηση.
Ετοιμάζονται:
– Ποίηση ενάντια στην αβεβαιότητα. Ανθολογία νέων ποιητών στα ισπανικά.
– Ιλύα Καμίνσκι, Χορεύοντας στην Οδησσό.
