Μην παραδίδεσαι, ψυχή μου, έχεις πολλά
ν’ αντέξεις ακόμα. Για δες
πώς αντιστέκεται αυτό το απόκρημνο γαλάζιο,
που για την άπνοια των πραγμάτων
κατάντησε πράγμα εντελώς•
κι όμως ακόμα ψιθυρίζει στο γεράκι
κάτι χάλκινο, σαν φύλλο καταπάνω στον βοριά.
Μην παραδίδεσαι• έχεις πολλά να ξεχάσεις ακόμα:
μέρες ανάμεσα στ’ αγκάθια της ανάγκης,
σαν το δέρμα της οχιάς,
απογεύματα στυγνά, σαν το μπαμπάκι
στην πληγή των συμβάντων
και νύχτες, νύχτες ολωσδιόλου
τρελές να μετρούν το κάτω για επάνω
κι ό,τι περισσεύει… στο πουγκί
του πεπρωμένου.
Μην δοθείς,
ψυχή μου• δώσε, δώσε αυτό
που δεν περισσεύει
γιατί είναι πολύ κι ολωσδιόλου τρελό
και μετράει το πορφυρό για γαλάζιο
κι ό,τι περισσεύει… στα ίσια μοιρασμένο
της ζωής και της λήθης
του θανάτου και της μνήμης
αυτού που δεν μπορείς κι αυτού
που δεν θέλεις να μπορέσεις.
Ορθώσου, ψυχή μου! Γαλάζιος
του ανθρώπου ο γκρεμός
και πάντα απάνω!
[Από τα Στασιωτικά 51-100, εκδ. Γαβριηλίδης, που μόλις κυκλοφόρησε. Φωτογραφία: Sergio Larrain.]
