Μύριζε από το πρωί κάτι νεκρό το σπίτι
μια μυρωδιά εβδομάδων που σήμερα έγινε αφόρητη
πήρα αγιόκλημα και τριαντάφυλλα
να το ντύσω καλοκαιρινό Επιτάφιο
μήπως και ξεχαστεί και αφεθεί να μοσχομυρίσει
αλλά υποτροπίασε από την τόση ερημιά
η σιωπή δεν είναι καλός σύμβουλος
σε άκυρα σπίτια
κι έτσι η οσμή δυνάμωσε
Ξέρει πως είναι στα τελευταία του
ποιος χρειάζεται ένα σπίτι χωρίς λόγο ύπαρξης
και πόση αντοχή μπορεί να έχει ένα σπίτι που
δημιουργήθηκε για δύο
όταν το κατοικεί το φάντασμα κι η μνήμη του ενός
κι η αδηφάγα μοναξιά του άλλου
ένα σπίτι τελειωμένο
ένα σπίτι νεκρό
Γι’ αυτό κι η μυρωδιά
που ούτε το αγιόκλημα
ούτε τα άνθη της βεράντας απαλύνουν
πιο εύκολα παραμυθιάζονται οι άνθρωποι με ψευδαισθήσεις υποσχέσεων σχέσεων
τα σπίτια είναι κυνικά
γεμάτα από μπετόν και τούβλα
τα σπίτια ξέρουν
και σοφά
ειδοποιούν
τη σωστή μέρα και ώρα
της εγκατάλειψης
[Από τη συλλογή Ένας απλός υπάλληλος βιντεοκλάμπ και άλλα κείμενα, εκδ. Εντευκτηρίου, Θεσσαλονίκη 2015.]
