Magic in the Moonlight (2014)
Woody Allen
Η καινούργια ταινία του Γούντι Άλλεν φέρνει στο νου το σύμπαν και την ατμόσφαιρα του Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ, στήνοντας μια ιστορία σ ένα φιλμικό κόσμο, που ενώ πατάει στις γλυκές, κλασσικές πια εμμονές του Άλλεν ,μοιάζει κατευθείαν βγαλμένος μες από τον Μεγάλο Γκάτσμπυ, με τα πάρτυ, τους κήπους, την κάπως ράθυμη και μελαγχολική καθημερινότητα μιας αριστοκρατική τάξης της δεκαετίας του ’20, με τους ήχους του γιουκαλίλι και τους φλεγματικούς ήρωες που φλερτάρουν με το κυνισμό, αλλά κατά βάση πίσω από τη μισανθρωπία, ελάχιστα κρύβουν την τρομερή ευαλωτότητα τους.
Η αυταπάτη και η ανάγκη της, ένα από τα αγαπημένα θέματα του Γούντι Άλλεν, στο Μαγεία στο Σεληνόφως δοξάζεται και υμνείται. Όταν άλλωστε κάποιος επισκέπτεται έναν ταχυδακτυλουργό θέλει να πιστέψει αυτό που λογικά απορρίπτει. Θέλει να τον γητέψουν και να τον αποπλανήσουν. Να τον ξεγελάσουν. Το ίδιο κι όταν ερωτεύεται.
Η δράση λαμβάνει χώρα σε μια γαλλική Ριβιέρα, ειδυλλιακή και απεικονισμένη περισσότερο σαν εξιδανικευμένο απ’ τη νοσταλγία σκηνικό του μεσοπολέμου, παρά σαν πραγματικός τόπος βγαλμένος απ’ τη ζωή. Ένας ταχυδακτυλουργός καλείται να «ξεσκεπάσει» μια επίδοξη νύφη ενός αριστοκράτη, που παρουσιάζεται σαν μέντιουμ. Φυσικά, αναμενόμενα, θα την ερωτευτεί και θα υποκύψει στην γοητεία της. Ο ταχυδακτυλουργός που παίζει ο Κόλιν Φερθ μοιάζει βγαλμένος μες απ’ την κλασσική κωμωδία με τις υπέροχες αντιφάσεις του. Ρασιοναλιστής και ταυτόχρονα επαγγελματίας μάγος, είναι παραδοσιακός φλεγματικός Βρετανός και ταυτόχρονα βιοπορίζεται μεταμφιεσμένος σε Ασιάτη. Αν και το δεύτερο μέρος κλιμακώνεται κάπως πιο προβλέψιμα, σαν πιο αισιόδοξη βερσιόν του Η καλύτερη προσφορά του Τορνατόρε, το έργο κινείται πάντα σε τρυφερούς κι ανάλαφρους τόνους, χωρίς ποτέ να απογειώνεται.
Οι πρωταγωνιστές του Γούντι Άλλεν, που άλλοτε περισσότερο, άλλοτε λιγότερο, φανερά βασίζονται στον ίδιο, ελπίζουν απεγνωσμένα στο θαυμαστό. Συνήθως, βέβαια, στήνονται ολοφάνερα σαν περσόνες του. Καθόλου δεν κρύβει ο Άλλεν ότι μιλάει για τον εαυτό του, με έναν ναρκισσισμό και αυτοσαρκασμό ταυτόχρονα, συστατικό στοιχείο του ύφους του, που μόνο όσοι ψάχνουν στις ταινίες του άλλα μηνύματα και διδάγματα, διαφορετικά από αυτά που ο ίδιος πρεσβεύει και ξένα στη λογική του, δεν είναι διατεθειμένοι να συγχωρήσουν.
