«Η βροχή ήταν πρόσκαιρη δικαιολογία υγρού τάφου», λέει σ’ ένα του ποίημα ο Χρίστος Παπαγεωργίου στη συλλογή Κρύβε λόγια, την ένατη που κυκλοφορεί απ’ το 1977. Απαισιόδοξα μα με μια κάποια παιγνιώδη διάθεση τα ποιήματά του, και μ’ έναν σουρεαλισμό που αλαφροπατάει στις λέξεις. Συχνά, με νοηματικά τουμπαρίσματα που ξαναφέρνουν τις λέξεις στα βαθύτερα ίσια τους• με συναισθητικά, ή ελεύθερα συνειρμικά, σάλτα, αλλά κάπου κάπου και μ’ έναν ρυθμικό τροχασμό όπως στο ποίημα «Θα σου μιλήσω».
Οπωσδήποτε, κάποιες αναφορές του Παπαγεωργίου είναι γριφώδεις, προσωπικές, λείπει εννοώ η σχέση του αναγνώστη με πρόσωπα που υπαινικτικά αναφέρονται (στη συναισθηματικά φορτισμένη «Απόλυση», για παράδειγμα, όπου: Μέρες του ’72 / Πάσχα στο χωριό για το κωφάλαλο κοριτσάκι / Σίδερα παντού και ιδρυματοποίηση / Θα πάει η μάνα να το φέρει / Ο θείος κατεβαίνει απ’ το καράβι με τους τελευταίους / Αλλά δεν πάει στο χωριό / Περνά Αμπελόκηπους συστήνεται παίρνει το παιδί / Η εμπιστοσύνη είναι γραμμένη στα μάτια / Κι ας ήταν νήπιο όταν ο θείος έφυγε εξορία / Το λεωφορείο κάνει τη μανούβρα του και κατεβάζει) − και στον αντίποδα άλλα ποιήματα αγγίζουν τ’ ανέκδοτο, με διάθεση σαφώς σκωπτική, κι άλλωστε ξεκάθαρα το δηλώνουν αυτό και οι τίτλοι των τριών ενοτήτων όπου χωρίζεται η συλλογή: «Μπαράζ συλλήψεων», «Σκελετοί στην ντουλάπα» (με μότο: Ο Έλληνας δεν κάνει χιούμορ, σπάει πλάκα), «Λάσπη στον ανεμιστήρα».
Εικόνες απ’ το ελληνικό παρελθόν ξεπηδάνε (Δεξιά η στάμνα / Μ’ ένα κουκουνάρι πάνω για καπάκι / Ο γείτονας έχει ψυγείο με πάγο βέβαια αλλά ψυγείο, «Η στάμνα»• Η τσέπη μισή δραχμή / Πέντε χιλιόμετρα δρόμος μέχρι το χωριό, «Μισή δραχμή») και στήνουν αντιστικτικό χορό μ’ άλλες σημερινές (Διαβάζοντας για μετανάστες που αιμορραγούν / για άστεγους στο κεραμίδι, «Οξυγόνο»), και όλα τούτα ξεκαθαρίζουν σ’ ένα μικρό ποίημα με συγκίνηση καθάρια («Σαν»), όπου Σαν να μικραίνουν / Όλα / Τα καλντερίμια οι βρύσες τα πλατάνια / Η πλατεία /Το ίδιο το σπίτι που μεγάλωσες / Έτσι θα πάμε / Σαν μια κουκκίδα στο όνειρο / Έτσι θα πάμε / Σαν ένας κόκκος στο χρόνο.
Ο Χρίστος Παπαγεωργίου γεννήθηκε στο Βόλο το 1954. Έχει εργαστεί σαν βιβλιοπώλης, κριτικός λογοτεχνίας, διορθωτής κειμένων, υπήρξε συνεκδότης του περιοδικού Σχήμα λόγου, κι έχει δημοσιεύσει τις συλλογές: Δίνη συνείδησης, ΟΔΕΒ 1977• Μορφασμοί, ΟΔΕΒ 1979• Στάχτες, Δανιάς 1981• Απειλή, Ύψιλον 1992• Μόνιμο ρεπό, Ύψιλον 2002• Ο κύκλος ευθεία – ένα ποίημα, Γαβριηλίδης 2004• Ο τοίχος σημαία, Ύψιλον 2005• Το γήπεδο γέρνει, Ύψιλον 2009.
[Πρώτη δημοσίευση.]
