Αν μιλούσε ο Σωκράτης σ’ αυτό το Συνέδριο για τη Λογοτεχνία και το ρόλο της, θα έθετε, κατά τη μέθοδό του, το πρωταρχικό ερώτημα του «τι εστίν». Τι εστίν «Λογοτεχνία», τι εστίν «λόγος», τι εστίν «τέχνη», τι εστίν φυσικά «τέχνη του λόγου» και διατί; Οι ερωτήσεις αλιεύουν απαντήσεις, ή για να το πούμε διαφορετικά, οι σωστές ερωτήσεις εμπεριέχουν και τις σωστές απαντήσεις. Οφείλουμε να μάθουμε να ερωτούμε σωστά. Η απορία δεν είναι σχήμα λόγου, είναι μέρος της ουσίας και της όλης πνευματικής διαδικασίας, που φέρνει από το βάθος της θαλάσσης στον αφρό της επιφάνειας ναυαγισμένα ερωτήματα. Έχουμε ξεχάσει τα ερωτήματα, έχουμε μάλλον ειδικευτεί στις έτοιμες απαντήσεις, που τίθενται, δυστυχώς, πριν από τα ερωτήματα. Χρειάζεται λοιπόν από καιρού εις καιρόν να επαναπροσδιορίζουμε το ρόλο μας και την τέχνη μας μέσα από την επαναδιατύπωση κι αναπροσαρμογή των απαντήσεων και κυρίως των ερωτήσεων. Θα τολμούσα μάλιστα να πω, των αυτοδημιούργητων ερωτήσεων, αυτών που πηγάζουν από τη φυσιολογία της ψυχής και την πνευματική αγωνία, όχι περί του τι εστίν ο κόσμος γύρω μας, αλλά ως προς το τι τελικά είμαστε εμείς οι ίδιοι. Αυτοπροσδιοριζόμαστε λοιπόν με βάση τα ερωτήματά μας, με βάση τη δίψα μας για το άλλο —το πέραν από εμάς. […]
[Το πλήρες κείμενο στο Φρέαρ, τχ. 7, που από σήμερα κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία.]
