1. Η γελοία ιδέα του να μη σε ξαναδώ – Ρόσα Μοντέρο (La ridicula idea de no volver a verte -Seix Barral 2013)
Πρόκειται για ένα βιβλίο που δεν κατατάσσεται εύκολα σε κάποιο λογοτεχνικό είδος, αλλά μοιάζει να έχει γραφεί για τον κάθε αναγνώστη ξεχωριστά. Με αφορμή το ημερολόγιο της Μαρί Κιουρί, το οποίο παρατίθεται στο τέλος του βιβλίου, η Ρόσα Μοντέρο πλάθει την ιστορία μιας γυναίκας που έζησε, στην εποχή της, με θάρρος και αξιοπρέπεια. Ταυτόχρονα, πραγματεύεται τη θλίψη και τη διαδικασία επούλωσης των πληγών από το θάνατο του συζύγου, τόσο της Μαρί Κιουρί όσο και της ίδιας της συγγραφέως. Αν η Τζόαν Ντίντιον, στη Χρονιά της Μαγικής Σκέψης, μας μεταδίδει το κλειστοφοβικό αίσθημα της απώλειας και της αβεβαιότητας, η Ρόσα Μοντέρο δίνει μια πνοή ελπίδας. Μη βιαστείτε να κατατάξετε το βιβλίο ως «γυναικείο ανάγνωσμα».
2. Μετασχηματισμοί Γ’ -Κώστας Λιννός (Γαβριηλίδης 2013)
Ο μετρημένος ποιητής Κώστας Λιννός αποδεικνύει με την τελευταία του ποιητική συλλογή ότι δε χρειάζεται να “φωνάξει” για να ακουστεί. Έχει μια βαθιά συναίσθηση της δύναμης του λόγου και της αισθαντικότητας των λέξεων. Στα ποιήματά του ‒τα περισσότερα πεζοποιήματα‒ καμία συλλαβή δεν περισσεύει. Αξίζει να τον διαβάσετε, γιατί είναι σπάνιο στις μέρες μας ‒παραφράζοντας τον ποιητή‒ να συναντήσετε γραφέα που ονειρεύεται.
3. Ο κολυμβητής και άλλες ιστορίες – Τζων Τσίβερ (εκδόσεις Καστανιώτη)
Τον κίνδυνο που κρύβεται πίσω από μια λαμπερή και φαινομενικά τέλεια πραγματικότητα, όλοι τον γνωρίζουμε ή έστω τον υποψιαζόμαστε. Αξίζει όμως να τον ακούσουμε και από τα χείλη ενός από τους σπουδαιότερους Αμερικανούς διηγηματογράφους του 20ού αιώνα, ο οποίος έγραψε τη δική του “εποποιία” των προαστίων.
4. Frances Ha (ταινία)
Στο κωμωδιο-δράμα του Noah Baumbach, παρακολουθούμε τη ζωή μιας μάλλον “αδέξιας” εικοσιεπτάχρονης κοπέλας, η οποία ψάχνει να αυτοπροσδιοριστεί σ’ ένα χαοτικό μικρόκοσμο. Το σύμπαν της καταρρέει όταν η συγκάτοικος και φίλη της επιλέγει να προχωρήσει στη ζωή χωρίς εκείνη. Η Φράνσις, που ως τώρα δεν ήταν παρά το έτερον ήμισυ ενός γυναικείου διδύμου, προκαλεί εκνευρισμό στον θεατή με την αδεξιότητα και τις σπασμωδικές κινήσεις της, γίνεται όμως κατανοητή και απόλυτα δικαιολογημένη, καθώς πασχίζει να σταθεί ‒μάλλον για πρώτη φορά‒ στα δικά της πόδια.
5. La Grande Bellezza (ταινία)
Η αριστουργηματική ταινία του Πάολο Σορεντίνο, με φόντο μια Ρώμη καθηλωτική στην ομορφιά της, μιλά με τη σιωπή. Ο ηλικιωμένος συγγραφέας, πρωταγωνιστής της, ψάχνει να ανακαλύψει ξανά τη μαγεία σ’ έναν απομαγευμένο κόσμο.
Ο θεατής τον παρακολουθεί να περιφέρεται ανάμεσα στα ερείπια της ζωής του, βιώνοντας το έργο με μια αγωνία που πηγάζει από πολύ βαθιά.
[Η Ούρσουλα Φωσκόλου είναι πεζογράφος και μεταφράστρια. Φωτογραφία: Yuval Yairi.]
