ΣΕ ΜΙΑ ΤΑΡΑΤΣΑ
Απόψε ο ήλιος με πότισε πολύ,
έσκισε τα χείλια μου,
δε μ’ έσβηνε με τίποτε η Νύχτα,
φορτία ανέβαιναν, μου καίγανε τα μάτια.
Και τύλιγα τα χέρια μου γύρω από σένα
κι έπινα τα χείλη σου, το μάτι μου ν’ ανοίξει,
οι γύρω μας στριφογύριζαν με το ποτό στο χέρι,
ν’ αφήνονται στου καύσωνα τα χέρια μ’ ευκολία
ν’ ακούω το: «μακάρι λιγάκι να φυσήξει…»
μήπως κι ανάψει ολόγυρα καμιά επιθυμία.
Μπροστά ο βράχος επόπτευε σα λαμπερό κρανίο.
ΗΡΘΑ
Στο τηλέφωνο με ζήτησες επίμονα
πριν φύγω θάλασσα.
Στο δρόμο είχε στηθεί Νύχτα και μου μίλαγε
σε κύκλο δίχως κέντρο∙
μια περιστροφή στον αέρα η πεποίθηση
δεν έχει άλλη κίνηση πλην του εαυτού της.
Κλώτσησα την πεποίθηση
σφίξαν τα χέρια στις λαβές.
Την επόμενη με βρήκες θάλασσα
κάψανε τόσα πεύκα οι πυρκαγιές.
ΒΟΥΒΑ ΚΑΙ ΧΩΡΙΣ ΘΕΟ
(Συνομιλία με Αλέξανδρο Κορδά)
Βουβά και χωρίς Θεό είναι τα χρόνια που ’ρχονται•
κουλουριασμένα ως τη φτέρνα, μέσα σε τοίχου αμυχή,
τυλίγονται με κουβέρτες γεμάτες ζωύφια∙
κατσαρίδες περπατούν ελεύθερες στις πλάκες,
ακίνητα ρυάκια• σχέδια που βάλτωσαν αφήνοντας
πολύπλοκα χνάρια.
Βουβά και χωρίς Θεό είναι τα χρόνια που ’ρχονται∙
νούμερα ρυθμίζουν την κάθε σου υπόθεση,
κανάλια ανακοινώνουν τη μέλλουσα αναδίπλωση του τόπου∙
κανάλια θολώνουν το ρέοντα Λόγο∙ κάτι πήζει άμορφο∙
βουβά και χωρίς Θεό είναι τα χρόνια που ’ρχονται.
[Από το βιβλίο του Παναγιώτη Μηλιώτη Μια ανάσα δρόμο, Ars Nocturna, Αθήνα 2013. Η φωτογραφία είναι του Σπύρου Βάθη.]
