Ήμουν παιδί και δε γνωρίζω,
μυρωδιές από λουλούδια
λόγια και φωνές
στην σκάλα που καθόμουν.
Κι ήμουν παιδί και δε γνωρίζω,
ποιος φώναξε την ώρα εκείνη
ποιο χέρι σήκωσε την σημαία
ποιανού το μέτωπο ματώθη.
Θαρρώ Νοέμβρη ένιωσαν τον χτύπο,
μα δε το έμαθα ποτέ μου
έκλεισαν τ’ αυτιά να μην ακούσω
τον ιδαλγό θόρυβο του πολέμου.
Μα η ιστορία γράφτηκε στον δρόμο
από χέρι δυνατό, με χρώμα κόκκινο.
Κι ήμουν παιδί και δεν θυμάμαι,
κι ίσως δεν είχα ακόμη γεννηθεί.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Δείτε τα περιεχόμενα της έντυπης έκδοσης εδώ.]