Μετάφραση: Βασίλης Χουλιαράς
Το 1975 καβαλάς μια μοτοσυκλέτα και φοράς μοκασίνια, κάτι που εξαγριώνει συνεχώς τον πατέρα σου. Όταν οι γονείς σου είναι έξω, σου λένε να μην κρατάς ανοικτή την τηλεφωνική γραμμή, αλλά το κάνεις ούτως ή άλλως, και δίνεις στη μικρή σου αδελφή –τη μητέρα μου– ένα κουτί μαρκαδόρους με αντάλλαγμα να αναλάβει την ευθύνη. Θυμάται ότι ακόμα και έτσι σε πρόδωσε, μα δεν μπορεί να ανακαλέσει αν εσύ τους πήρε πάλι πίσω. Το 1975 είσαι δεκαοχτώ ετών και συχνά φέρνεις τις φιλενάδες σου σπίτι και τους δείχνεις τα έργα τέχνης της μικρής σου αδερφής. Μοιράζεσαι το δωμάτιο με τον μικρότερο σου αδερφό στο υπόγειο, κάποιες φορές καπνίζεις, κάποιες φορές ακούς Led Zeppelin ή Jimi Hendrix. Το 1975 είσαι κοντά στο να μείνεις στην τελευταία τάξη του λυκείου, για δεύτερη φορά. Έχεις θυμό και καβγαδίζεις επικίνδυνα. Βάζεις τα χέρια σου γύρω από το λαιμό της μητέρας μου όταν σε καρφώνει ότι δεν έπλυνες τα πιάτα. Το 1975, είναι χειμώνας, και οδηγείς τη μηχανή σου μέχρι μια γέφυρα πάνω από τον Πένομπσκοτ ποταμό. Όταν πηδάς δε βγάζεις το κράνος κι αυτός είναι ο λόγος που δε σε βρίσκουν μέχρι την Άνοιξη. Όταν είμαι μικρή το όνομά σου πλανιέται συχνά στις οικογενειακές συγκεντρώσεις, ψηλά, πάνω από το κεφάλι μου, όπου δεν μπορώ να το φτάσω. Όταν ξεκινώ θεραπεία, η μητέρα μου σε αναφέρει όταν ρωτούν αν στην οικογένεια υπάρχει ιστορικό ψυχικής νόσου. Μπορώ να δω ότι αυτό την κάνει νευρική και κάνει νευρική και εμένα. Η μητέρα σου –η γιαγιά μου– έχει μια φωτογραφία σου στην τουαλέτα της επάνω η οποία δεν έχει μετακινηθεί για είκοσι χρόνια. Είναι ένα πορτραίτο ξεθωριασμένο και με κόκκους. Λες και την πήρε από μια παλιά εφημερίδα. Τη θυμάσαι να είναι πολύ γοητευτική. Αλλά δεν είμαστε στο 1975. Ποτέ δε θα τη δεις να μαζεύει με τα χρόνια. Ποτέ δε θα περπατήσεις μαζί της για ώρες μέσα σε κάποιο πολυκατάστημα. Θέλει να βρει ένα άνετο καφέ παντελόνι να ταιριάζει στο 86 χρονών κορμί της, σαν αυτό που συνήθιζε να φορά όταν ήσουν παιδί. Ποτέ δε θα δεις την αδερφή σου παντρεμένη με κάποιον που την αποκαλεί φρενοβλαβή. Το σιχαίνεται αυτό, μα δεν ξέρει ακριβώς το γιατί. Ποτέ δε θα τη δεις να ξαναπαντρεύεται κάποιον, που θα χάσει το γιο του με τον ίδιο τρόπο που έφυγες και εσύ. Δε θα συναντήσεις την ανιψιά σου ή τον ανιψιό σου, που έχει το ίδιο αιχμηρό, μακρόστενο πρόσωπο, σαν το δικό σου. Το ίδιο ταλέντο στη μουσική. Ποτέ δε θα φύγεις από την πολιτεία του Μέιν, ούτε κι ο αδερφός σου, η μητέρα σου ή ο πατέρας σου. Μόνο η αδερφή σου θα αποδράσει από αυτούς τους βάρβαρους χειμώνες –ξέρεις ότι πάντα απεχθανόταν να αισθάνεται κρύα– μα θα γυρίζει με την οικογένειά της κάθε καλοκαίρι. Όταν περιστασιακά θα χιονίζει, θα μάθει τα παιδιά της πώς με το σώμα τους να στοιβάζουν το χιόνι, ώστε το έλκηθρο να γλιστρά κάτω στο λόφο σα σε όνειρο. Αυτό είναι κάτι που της έμαθες το 1975.
[Η Meagan Elizabeth Higbee, γεννημένη στις 11 Απριλίου 1997 στο Bradenton της Φλόριντα, μεγάλωσε στη Βιρτζίνια, όπου ζει μέχρι και σήμερα. Είναι φοιτήτρια στο Πανεπιστήμιο Virginia Commonwealth, και εκεί έχει δημοσιεύσει τα πρώτα της έργα, ενώ το διήγημά της «Food for Thought», είχε κατακτήσει την πρώτη θέση στον αντίστοιχο διαγωνισμό 2015-2016, του Πανεπιστημίου της.]
[Πρώτη δημοσίευση της μετάφρασης στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Η φωτογραφία από την ταινία Σημασία έχει ν’ αγαπάς (1975) του Αντρέι Ζουλάφσκι. Δείτε τα περιεχόμενα της έντυπης έκδοσης εδώ.]
