Ένα όμορφο πρόσωπο χωρίς μάτια,
Αυτή είναι η έρημος.
Όταν δεν μπορείς να δεις την ομορφιά,
για να αγαπήσεις,
αυτό που σου λείπει.
Κρατάς το κεφάλι σου.
Οι σκέψεις σαν κύματα,
που πάντα επιστρέφουν,
για να ξεκάνουν,
με έναν αγνό τρόπο
και συνεχώς αναρωτιούνται,
πότε θα δουν ξανά,
εκείνα τα περίεργα φρούτα
σε εκείνα τα περίεργα δέντρα
και τον άγριο, τον παράξενο κηπουρό,
με τα χέρια γεμάτα ιστορίες,
που μας πλησιάζει, σαν μια αράχνη,
που τρώει τον ιστό της, ψιθυρίζοντας,
δικό μου το λάθος,
δικό μου το λάθος.
Το λάθος – του Νεκτάριου Μπέση
