Αληθινή ιστορία
Συνήθως τέτοια εποχή καταφτάνουν οι ζητιάνοι. Ναι, και τώρα υπάρχουν επαίτες. Έρχονται για τα Χριστούγεννα από το ρακένδυτο βασίλειό τους, κάπου εκεί στις σκοτεινές παραγκούπολες του Χρόνου. Μαζεύονται όλοι οι κακόμοιροι, οι ταπεινοί και καταφρονεμένοι. Θα τους δεις στους μεγάλους πεζόδρομους, ή στις εισόδους των Σουπερμάρκετ – δίπλα στα καροτσάκια. Κάθονται πάνω σε χαρτόνια, ή κατευθείαν στα κρύα πλακάκια. Επιδεικνύουν κάθε είδος παθήσεις, παραμορφωμένα άκρα, αθεράπευτα έλκη. Δίπλα τους το πινάκιο για την ελεημοσύνη. Μπορεί να είναι και χάρτινο κυπελάκι από καφέ. Αόμματος τραγουδιστής βραχνιάζει με μακρόσυρτα ηπειρώτικα. Α καπέλα… Αλλοδαποί ακορντεονίστες σε μεταφέρουν στους λόφους της Μαντζουρίας.
Λέγονται διάφορα – για βαλίτσες με εκατομμύρια (!!!) κρυμμένες στις φαβέλες, για την μαφία που τους ελέγχει. Υπάρχει όμως κι ο πόνος… Και η ανέχεια…
Νεαρός με κοκκινωπό γενάκι, έχει πέσει γονατιστός και χτυπιέται. Παρά το κρύο είναι μόνο με το φανελάκι. Κάνει ατελείωτες μετάνοιες. Ξαφνικά σταματάει και κοιτάζει φοβισμένα, με το στόμα ανοιχτό. Νομίζεις πως του έχει κοπεί η ανάσα. Το σάλιο του κρέμεται σαν ασημένια γιρλάντα.
Λίγο πιο πέρα, μια περίεργη γερόντισσα. Δεν απλώνει το χέρι, δεν παρακαλάει. «Καλή υγεία να ‘ χετε!» λέει κλαψιάρικα. Στηρίζεται στην πλαστική της πατερίτσα. Φοράει μαύρα – πως αλλιώς. Τα άσπρα μαλλιά της είναι μαζεμένα σε πλεξούδα. Στο στήθος – ταπεινός, ξύλινος σταυρός. Η φωνή – σιγανή:
«Δεν θέλω! Ελεημοσύνη! Την αγάπη σας θέλω μόνο!»
Περισσότερο εντυπωσιάζει η θλιμμένη αξιοπρέπεια! Η περηφάνια των φτωχών! Την καταφέρνει αυτή την έκφραση. Αν δεν είσαι εντελώς αναίσθητος πάντα κάτι θα δώσεις.
Φέτος όμως είναι διαφορετική. Προσαρμοσμένη στις απαιτήσεις των καιρών. Που και που αστράφτουν κάποιες σπίθες στα μάτια της. Μετά τα τιθασεύει. Χαμηλώνει το βλέμμα. Χαμογελάει πονεμένα:
«Βοηθήστε με, να ορθοποδήσω. Δεν είμαι καμιά ξένη!»
Και δείχνει στους γύρω το δελτίο ταυτότητας της!
