Ο κόμπος – της Λήδας Ντόντου

Μπήκες με φόρα στο δωμάτιο, μα χτύπησες στον τοίχο σου και στάθηκες δυο μέτρα μακριά μου, σαν το κορμί σου άξαφνα να πάγωσε και μόνο το κεφάλι σου ―θερμό και κατακόκκινο― να υποδείκνυε το σφίξιμο της ενδόμυχης προσπάθειας. Αφουγκράστηκα λοιπόν και άκουσα το διαχωρισμό των χειλιών σου, το πλατάγισμα της γλώσσας, μα μέχρι εκεί, η κουφή σιωπή δεν ενοχλήθηκε. Ήρθα τότε εγώ σε σένα, να προλάβω τον πνιγμό που δάκρυζε στα μάτια σου. Ανάμεσα στους κοπτήρες, έσπρωξα τα δάχτυλά μου, γλίστρησα στο πηχτό σάλιο και φτάνοντας βαθιά στον οισοφάγο σου, τράβηξα τον κόμπο των ανείπωτων σαπισμένων λέξεων.