Κέντρο Εκπαίδευσης Νεοσυλλέκτων. Γεροσκήπου. Πάφος. Νεοσύλλεκτοι λίγων ημερών. Δεκαοχτάρηδες. Με υπαξιωματικούς που υπηρετούσαν τρία χρόνια, γιατί τους πρόλαβε το πραξικόπημα και η τουρκική εισβολή, λίγες μέρες πριν την απόλυσή τους. Άγριες καταστάσεις. Καψόνι σκληρό. Αντίρρηση καμιά. Δεν επιτρεπόταν και δεν υπήρχε κανένα αυτί να την ακούσει. Κοιμόμουν στην πάνω κουκέτα. Κάτω από μένα κοιμόταν ο Αντρέας Αντρέου. Λεπτός , γύρω στο ένα μέτρο και 70 εκατοστά ύψος, χλωμός, με ένα μουστακάκι αναιμικό. Ήσυχος και λιγομίλητος. Πρόσφυγας, από ένα χωριό της περιοχής Μόρφου. Αρραβωνιασμένος. Με ένα κουσούρι που δεν κρυβόταν. Δεν μπορούσε να προφέρει το ρο. Το πρόφερε σαν γάμμα. Αμέσως έγινε αντιληπτό. Και αμέσως άρχισε η καζούρα. Με την παραμικρή αφορμή, ακόμα και χωρίς αυτή, οι έφεδροι υπαξιωματικοί και αξιωματικοί, τον έβαζαν να αναφέρεται. «Αντρέα, προσοχή» «είσαι ο….». Προσοχή ο Αντρέας, «στγατιώτης Αντγέας Αντγέου». Και να τα χάχανα. Προσκλητήριο. «Στρατιώτης Αντρέας Αντρέου», «παγών» απαντούσε ο Αντρέας. Και η καζούρα συνεχιζόταν. Ο Αντρέας δεν το άντεχε. Το έβλεπα. Προσπαθούσα να του μιλήσω, να του δώσω κουράγιο. Αλλά, δεν μιλούσε, δεν ανοιγόταν σε κανένα. Απλά με άκουγε. Ένα πρωί, στην αναφορά του θαλάμου, ο Αντρέας δεν έδωσε αφορμή για γέλια. Γιατί απουσίαζε. Τον ψάξαμε και τον βρήκαμε στην τελευταία τουαλέτα, στο βάθος του διαδρόμου . Με κομμένες τις φλέβες και το αίμα να έχει κοκκινίσει το πάτωμα. Στην τσέπη του, ένα γράμμα από την αρραβωνιαστικιά του που του έλεγε ότι τον χωρίζει. Δεν πέθανε. Αλλά, δεν τον είδαμε ξανά. Απόμεινε μόνο η ηχώ του χαμένου ρο να πλανιέται πάνω από τον θάλαμο.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ.]
