Αντίο.
αγαπημένο φάντασμα του έρωτα
δεν υπάρχει πια Ουρουγουάη
δεν υπάρχει η Θεσσαλονίκη
το πρόσωπό σου αποστρέφεται τη γη
δεν υπάρχει πρόσωπο, δεν υπάρχει γη
άραγε ένα βλέμμα αξίζει όσο ένα βλέμμα;
οποιαδήποτε αγκαλιά αρκεί;
δεν αρκεί – μα πια, δεν θυμάμαι πως ήταν∙
τόσο αιώνια μα και σκληρή η δική σου
Αντίο.
νύχτα κλειστή και τυφλή
νύχτα δίχως κανέναν
στον κόσμο
μες στην τρέλα ενός πάθους
αμείλικτου
τόσο σώμα χαμένο
το δικό σου σώμα
βαμμένο με τις δρασκελιές
ενός πλήθους που χάνεται
σε αίμα εξουθενωμένο
κάθε φορά που αλλάζεις πλευρό
στον ύπνο σου – αλλάζει η ιστορία
φυτρώνει απ’ τα χείλη μου σαν ωχρή τσουκνίδα
το αύριο-
Ό,τι μου άφησες, ήταν αίσθηση λατρείας
κατάφερες να καταπιείς των δυο μας τα φιλιά
ταυτόχρονα
πάει καιρός που κυκλοφορώ δίχως στόμα
δεν θα πω ποτέ ξανά π ο ν ώ
τα πρόσωπα που με συνθλίβουν
ίσως πονάνε περισσότερο από μένα
Νύχτα δίχως κανέναν
πέφτει σιγά σιγά η Ουρουγουάη
πέφτει η μικρή Θεσσαλονίκη
χάνονται οι πόλεις μας
μία μία
καταπλακώνουν τον ελαφρό σκελετό μας
τα χείλη σου, τα πόδια μου, το πρόσωπο
τα κόκκινα μαλλιά, τα μάτια, το χαμόγελό μας
όλα όσα υπήρξα χάνονται στη γη
δεν υπάρχει πρόσωπο. δεν υπάρχει γη
αργόσυρτα – στα φανερά
κρυφά να σιγολιώνω
να λιώνω και να γίνομαι
στάχτη ακριβή
μοναδική μου εσύ-
Αντίο.
αγαπημένο φάντασμα του έρωτα
ανάμεσα στους ίσκιους
στο παιχνίδισμα της ιστορίας
ανάμεσα στις ώρες μας
ανάμεσα στο μέλλον
δεν θα σε ντυθώ ξανά
δεν θα σ’ αγγίξω
δεν θα σε δω να σβήνεις
Γιατί εσύ ζεις
στην άσβεστη νύχτα
κι επιμένεις ακόμη να ματώνεις
δίχως να φαίνονται οι πληγές σου
αν συναντούσες ξανά την Χιροσίμα
που με τις άκρες των δαχτύλων σου
στο χώμα
κάποτε μου χάρισες την φονική βιολέτα
σ’ έναν άλλον ουρανό,
ίσως να ξημέρωνε ξανά_
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Για να δείτε τα προηγούμενα μέρη του ίδιου ποιήματος, διαβάστε εδώ και εδώ. Φωτογραφία: Huan Xiaoliang.]
Δείτε τα περιεχόμενα της έντυπης έκδοσης εδώ.
