Εκεί κάτω στην σελίδα της Καθημερινής ξεκινάς το αργό διάβασμά σου. Αυτό που καταργεί τον χρόνο σαν υποχρέωση και σου φέρνει γλυκιές ανταμοιβές. Η στήλη του Νίκου Βατόπουλου, ξεχωριστή, λεπτών αισθημάτων, αισθαντική. Τελειώνοντας το βιβλίο του Περπατώντας στην Αθήνα (Μεταίχμιο, 2018) μένεις όχι με την αίσθηση μιας αόριστης νοσταλγίας, αλλά με μια φρεσκαρισμένη μνήμη, αγαπητική και δημιουργική. Μαθητής στην Αθήνα του 80 εντυπωσιαζόμουν από κτίρια, μορφές και καθημερινές περιπέτειες. Μέσα σε ένα κακοποιημένο περιβάλλον (βλέπε νέφος κ.ο.κ.) η πόλη έβγαζε αφηγήσεις διαμάντια. Ο συγγραφέας πίσω από τις αρχιτεκτονικές κατόψεις, τις σαρωμένες από τον χρόνο σκάλες και την Αθηναϊκή ώχρα βλέπει ανθρώπους που έζησαν, σχέσεις, αγωνίες. Ο θόλος του γιασεμιού, η ξύλινη σκάλα του Kaufmann, η φωτεινότητα της Σκουφά. Μια παλιά καρτ ποστάλ, δρομίσκοι του απίθανου, η καλύβα στην μέση του άστεως. Ένα ανοιχτό παράθυρο, μια κουρτίνα, ένα ακροκέραμο εισοδεύουν σε άλλης γενιάς πλούσια ιστορία. Υπάρχει το μυστικό μιας πόλης που επιμένει στην λεβεντιά της ιστορίας της. Σφραγιστά μαγαζιά, τυπογραφεία άκυρα από την παρακμή, οικίες του έρημου: κι όμως εκεί υπάρχει φως, φτάνει να δεις. Τα σπίτια του Βατόπουλου είναι σόμπες- θερμαίνουν τις ψυχές μας μέσα σε έναν επίμονο χειμώνα, εν αναμονή άνοιξης που κυοφορείται.
Γρεβενά, Ιούλιος 2018
