Κάθε μέρα περπατούμε. Διασχίζουμε αποστάσεις μέσα σε πόλεις, στις οποίες ζούμε σχεδόν μηχανικά. Η ζωή μας περνάει κατά μήκος των δρόμων, σε πεζοδρόμια και πλατείες. Κάπου ανάμεσα στον θόρυβο των I.X. και τη βουή της καθημερινότητας η ζωή μας βρίσκει την ησυχία της.
Κάθε μέρα περπατούμε και παρατηρούμε τα πάντα· περνούμε έξω από καταστήματα· περνούμε δίπλα από ανθρώπους και τα βλέμματά μας στέκονται σε αυτούς που μας προσπερνούν. Κάθε μέρα ερχόμαστε σε αποστάσεις στιγμιαίας ματιάς, σε ακτίνες ενδεχόμενης παράλληλης σκέψης με αυτούς που περνούν δίπλα μας και μας προσπερνούν. Ακόμη και όταν σκεφτόμαστε τα δικά μας, συλλογισμένοι και απορροφημένοι, κατά τη στιγμιαία επαφή των ματιών μας είναι πιθανό να παρασυρθούμε και η σκέψη μας να αλλάξει ρότα. Είναι πιθανό να μας προβληματίσει το πού πηγαίνει ο απέναντι άνθρωπος, ο διπλανός μας, τι είναι αυτό που κάνει το βλέμμα του φευγαλέο.
Στις καθημερινές συνομιλίες έχουμε την ευκαιρία να παρατηρούμε τόσες πολλές κινήσεις, όπως την κίνηση των ματιών, την αποστροφή τους, το τρεμόπαιγμα των χεριών. Το βλέμμα μας έλκεται από την όψη του απέναντι προσώπου. Εκεί βρίσκεται ο μαγνήτης μας, είναι τα μάτια· εκεί μπορείς να κοιτάς για να καταλάβεις τί νιώθει, τί σκέφτεται αυτός που έχεις απέναντί σου όταν σε κοιτάει, πού στρέφει το βλέμμα του όταν σου μιλάει. Πολλές φορές, τα μάτια από μόνα τους μπορούν –και θέλουν– να σου διηγηθούν μια μικρή ιστορία. Απλώς, πρέπει να είσαι προσεκτικός και παρατηρητικός για να καταλάβεις τι προσπαθούν να πουν. Βουρκώνουν, θαμπώνουν, φωτίζονται, απορούν. Υπάρχουν βλέμματα περήφανα, σκεπτικά, φοβισμένα, ανήσυχα, σίγουρα. Μέσα από τα μάτια μπορείς να καταλάβεις πολλά περισσότερα από ό,τι με τα λόγια. Έχω μάθει να εμπιστεύομαι περισσότερο το βλέμμα, κι αυτό επειδή δεν μπορείς να φράξεις τα συναισθήματα και να καλύψεις την αλήθεια τους. Αντιθέτως, μπορείς να μιλήσεις με τα λόγια και να θολώσεις την εικόνα των ματιών σου. Οι κουβέντες μας δεν είναι πάντα αληθινές, οι λέξεις ντύνονται με ανοίκεια νοήματα και χάνουν την πραγματικότητα. Η αλήθεια, όμως, παραμένει εκεί. Η δική σου αλήθεια είναι εκεί, πεισματικά εκεί.
Δυστυχώς, μέχρι κάποια στιγμή δεν είχα καταλάβει την ανάγκη που έχουν κάποιοι άνθρωποι να κοιτούν βαθύτερα στα μάτια για να γνωρίσουν τον άνθρωπο, τον οποίο έχουν απέναντί τους. Είναι μια ανάγκη, την οποία, κάποια στιγμή, όλοι μας αποκτούμε ή απλώς τη συνηθίζουμε. Αφήνω στην άκρη το φευγαλέο βλέμμα και κοντοστέκομαι σε αυτό που βλέπω κι ας το ξεχάσω ύστερα.
Έτσι, περπατούμε καθημερινώς και ταυτοχρόνως παρατηρούμε. Έχουμε άπειρες ευκαιρίες για παρατήρηση. Δεν είναι ωραίο να αφήνουμε τον κόσμο γύρω μας να περνάει δίχως να τον αντιλαμβανόμαστε. Κλεισμένοι στην οθόνη του τηλεφώνου μας ρουφούμε αχόρταγα ενημέρωση, ζητούμε την επιβεβαίωση και μας θαμπώνει η επίπλαστη ομορφιά. Αναζητούμε τρόπους να βελτιώσουμε την επικοινωνία μας με τους γύρω. Μπορούμε να κάνουμε την επι-κοινωνία μας με τους άλλους ευκολότερη μέσα από απλούς τρόπους. Δεν χρειαζόμαστε τις εφαρμογές. Απλώς, ας μάθουμε να μιλούμε με τα μάτια. Δεν είναι δύσκολο. Είναι ερωτικό. Επίσης, συνδέεται με την καρδιά, σε αντίθεση με τα λόγια, τα οποία, πολλές φορές, εκφράζουν τη λογική και χάνουν το συναίσθημα.
Αν ψάχνεις την αλήθεια, θα τη βρεις στο βλέμμα. Στο κάθε βλέμμα.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Φωτογραφία: Krass Clement.]
Δείτε τα περιεχόμενα της έντυπης έκδοσης εδώ.
