Θυμάρια παντού στο βήμα της, έσπαγαν οι κάλυκες, ελευθερώνονταν τα αρώματα κι εξατμίζονταν, μια αιωρούμενη σφραγίδα καλοκαιριού οικεία στην όσφρησή της από παιδί. Σαράντα πέντε βαθμοί υπό σκιάν είχε ακούσει το πρωί στο ραδιόφωνο, αλλά σκιά δεν υπήρχε πουθενά, μόνο κάτι χαμηλοί θάμνοι. Και βράχια, πολλά βράχια, και πάνω τους στέκονταν σαύρες αγέρωχες στα κάθετα μαχαίρια του ήλιου. Σταμάτησε απότομα για να βρει την αναπνοή της, κοίταξε απέναντι την αμφιθεατρική πλαγιά με τις πεζούλες, ακίνητα μηρυκαστικά διάσπαρτα στα σκαλοπάτια, όμοια με προσηλωμένους θεατές σε παράσταση. Συνέχισε σχεδόν τρέχοντας, ο βαρύς σάκος της έκοβε τους ώμους, το μονοπάτι γινόταν όλο και πιο ανηφορικό, έκαιγε ο αέρας, ενώ τριγύρω η θάλασσα την τυραννούσε με τόση δροσιά στα σπλάχνα της. Έφτασε -περίπου δυο ώρες μετά- στην κορυφή, κάτω απ’ τον Ιουλιανό θόλο του μεσημεριού. Είδε το μαντρί, έκανε να προχωρήσει με λαχτάρα, λύθηκαν ξαφνικά οι αρθρώσεις των ποδιών, ασήκωτος ο σάκος την τράβηξε προς τη γη, θόλωσαν τα μάτια της, η θάλασσα έγινε ουρανός, ο ουρανός την καταπλάκωσε και το πρόσωπό της βούτηξε στα θυμάρια.
Δυο μέρες ήταν που είχε έρθει στο νησί και πέτυχε τον μεγαλύτερο καύσωνα των τελευταίων ετών. Το προηγούμενο βράδυ στο μπαλκόνι, είχε ακούσει τον ηλικιωμένο κτηνοτρόφο απ’ τη διπλανή αυλή, που συζητούσε με τη γυναίκα του.
-Έξι γέννησε η αφιλότιμη και βρήκε το ψηλότερο μαντρί, στην κορυφή στο Δίστρατο. Εκειδά θα ψοφήσει κι αυτή και τα κουτάβια, τι να την κάμω; Μπορώ να ξανανέβω γέρος άνθρωπος μέσα στην κάψα;
Άνοιξε τα μάτια της κάτω από μια σκιά που δημιουργούσαν ανθρώπινα σώματα. Κάποιος της κατάβρεχε το πρόσωπο, άλλος της μετρούσε το σφυγμό. Παραπέρα, η λεχώνα έπινε λαίμαργα νερό. Τόσο δρόμο είχε κάνει μέχρι το χωριό και πίσω.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Όλο τον Ιούλιο δημοσιεύουμε κείμενα για τον καύσωνα. Στείλτε κι εσείς το δικό σας!]
Δείτε τα περιεχόμενα της έντυπης έκδοσης εδώ.
