Όπως παλιά στον Βάγγο, όταν ακόμα ήταν ισόγειο με αυλή, εκείνο το καλοκαιρινό βράδι από οργαντίνα που έγραψαν πάνω του την ιστορία τους. Τότε δεν υπήρχε Μπουμπουλίνα, τώρα δεν υπάρχει αυλή. Εκείνος μονάχα, κι αυτή, ενώπιος ενωπίω, το τελευταίο βράδυ μου απόψε το περνάω. Ελευθερωμένοι. Ο βαρύς χειμώνας που είχαν να ανέβουν σαν σε ανηφόρα, είχε τελειώσει, κι ο Στέργιος, μήνες μετά τις αρρώστιες τους, ήθελε να δει τους φίλους, να χαρεί μια εκδρομή, κι αυτή ήθελε να δει μιαν ανθισμένη αμυγδαλιά. Υπήρχε πάντα η υπόσχεση της άνοιξης, που αργούσε ακόμα.
Εδώ, μαζί του, στον Βάγγο, δε θα’ θελε να’ναι πουθενά αλλού, αυτό το τελευταίο βράδυ της αποκριάς, οι δυο τους απέναντι, εκείνος να παραγγέλνει ήσυχος, πάντα περισσότερα απ’ όσα μπορούσαν να επιθυμήσουν, αν και τον είχε προειδοποιήσει από πριν, σχολαστικά, κατά τη συνήθειά της, κι η Μπουμπουλίνα να χαιρετάει και να κάθεται, ντάμα μελαχρινή ανάμεσα στους δυο μπουζουξήδες, τον νεαρό και τον ώριμο, περνώντας στα δάχτυλά της τα πλήκτρα, αναπέμποντας τα μαγικά της άσματα. Μεσοπέλαγα αρμενίζω, τι σε μέλει εσένανε από πού ειμ’ εγώ, πέφτεις σε λάθη, το δικό σου το μαράζι θα με φάει, γύρισε κι άναψε το μαγκαλάκι, όπως μου τ΄άναβες κάθε βραδάκι, σε καινούργια βάρκα μπήκα, σκλάβος στο δικό της φιλί, είμαι στο σεβντά της δεμένος, πριν ακόμα σβήσουν τ’ άστρα. Ωστόσο δεν υπήρχε κέφι κι η αποκριάτικη βραδιά, δεν απογειωνόταν. Έφαγαν, ήπιαν, ψιλοτραγούδησαν και νωρίς σηκώθηκαν να φύγουν. Στο αυτοκίνητο το γλέντι από το ραδιόφωνο υψωνόταν σε υψηλά ντεσιμπέλ, τίνος είν’ η κούπα, η κούπα η μονομπασιά, διονυσιακά και αθυρόστομα.
Καθιστούς ανθρώπους φαντάζονταν να πίνουν ή σε κύκλο να χορεύουν, υψώνοντας την κούπα ως τον ουρανό ή κάτω, στον πάτο, ξανά και ξανά, μια εγκάρδια σπονδή που αποτρέπει το κακό. Έτσι ξεσπάθωνε το σιντί και μελαγχόλησαν να ακούν τον αρχιτραγουδιστή, φιού ντου απού δεν πίνει κι απού δεν κερνά, να βρίζει όποιον δεν συμμετέχει στις γιορτές του κύκλου, αυτούς και τη μοναξιά τους.
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ.]
