Ξαναδιαβάζω για πολλοστή φορά το Ταξίδι του Σελίν στην ωραία, δερματόδετη έκδοση της γυναίκας μου (Denoël 1942) που βρίσκεται πάντα στη βιβλιοθήκη της Πατησίων. Κάποτε ανέλαβα να μεταφράσω το μυθιστόρημα στο ελληνικό. Είχα βρει τον καλό τίτλο: Ταξίδι στα πέρατα της νύχτας. Αφού έκανα καμμιά εκατοστί σελίδες, το παράτησα με αποτέλεσμα να ψυχρανθώ με τους εκδότες. Αργότερα, είπα ότι θα έγραφα ένα δοκίμιο με τον τίτλο: Γιατί δεν μετέφρασα το Ταξίδι του Σελίν. Δεν το έγραψα, ήθελα όμως να διατρανώσω τη γνώμη μου ότι αδικούμε τον Σελίν, όταν περιοριζόμαστε στο Ταξίδι. Είναι σαν να διαβάζεις μια ραψωδία του Ομήρου ή μόνο την Κόλαση του Δάντη. Αλλά το βαθύτερο αίτιο ήταν ότι δεν μου αρέσει η μετάφραση ήδη μεταφρασμένων κειμένων.
Η πρώτη ελληνική απόδοση του Ταξιδιού δεν τα κατάφερνε και πολύ με το ιδιαίτερο ύφος του συγγραφέα. Οι παρανοήσεις και τα λάθη διορθώνονται. Δια γυμνού οφθαλμού όμως δεν παρεμποδιζόταν σοβαρά η ανάγνωση. Αυτό συμβαίνει με πάμπολλες μεταφράσεις. Όσο μέτρια κι αν έχει αποδοθεί, ο λόγος ενός σπουδαίου συγγραφέα θα ακούγεται, έστω και χωρίς την ανάλογη τέρψη του πρωτότυπου. Υπάρχει κίνδυνος βεβαίως ο εκνευρισμός από την αφρόντιστη διατύπωση να σε κάνει να το παρατήσεις. Η μετάφραση τότε είναι όντως κακή. Το εγχείρημα λοιπόν μου φάνηκε τελικώς δυσανάλογο και μου έλειψε το κουράγιο. Πάντως, η κάπως γενικευμένη αναμεταφραστική πρακτική των ημερών μας, εκτός σπανίων εξαιρέσεων, εξυπηρετεί βλέψεις που δεν μ’ενδιαφέρουν. […]
[Η συνέχεια του κειμένου στο Φρέαρ, τχ. 16/17. Υπενθυμίζουμε ότι η ύλη του έντυπου περιοδικού είναι εντελώς άλλη από την ύλη που δημοσιεύεται καθημερινά στην ιστοσελίδα μας.]
