Ναι, ξέρω. Γουρούνι και μεθύστακα θα με πεις. Τα γουρούνια είναι καθαρότερα από μερικούς μερικούς. Και το κρασί γιατροπορεύει τα σωθικά σου.
Χαλασμένη μου τη δώκανε. Ναι, μα τον Άγιο! Γιάννο μο και Γιάννο μο ο Βασιλακόπουλος. Ό,τι θέλεις εσύ, γιόκα μο. Έτσι μ’ έλεγε. «Γιόκα του.» Ο τσιφλικάς πέρα στου Λάλα. Η Χάιδω στα δεκάξι ήταν δεν ήταν. Την κουκούλωσα με δεσπότη και κουμπάρους. Στους έξι μήνες απάνου την πήγανε στην Πάτρα οι δικοί της. Να μην μάθει τίποτις ο κόσμος και μας πιάσει στο στόμα του. Σε ιδιωτική κλινική. Εφταμηνίτικο είπαν στο χωριό. Να σου ζήσει, Γιάννο’ μο η τσούπα. Και νὰ τα κεράσματα στο καφενείο και νὰ τα τσίπουρα και νὰ τα ουίσκια. Ο πατέρας της πλέρωνε. «Άντε και στον γιο. Ν’ αναστήσεις και συ τον πατέρα σου που αδικοχάθηκε τότες στην Κύπρο.» Πατέρα εγώ μια φορά δεν θυμούμαι. Έξω από την Πέρσαινα βγήκα πρώτη φορά άμα πήγα φαντάρος στην Τρίπολη στα ’88. Χωρίς φράγκο στην τσέπη.
Μετά η Χάιδω κλείστηκε στο σπίτι, κατέβασε να πούμε και τα ρολά, έκλεισε το στόμα της, έκλεισε και τα ποδάρια της, έκλεισε για πάντα, και μ’ άφηκεν απόξω. Κάθε Πρωτοχρονιά μο’ κανε λέει το χατίρι με τα μάτια κλειστά. Γυναίκα ‘μ για πέντε λεπτά. Μετρημένα. 1-2-3-4- 5…. Βρόμαγε έλεγε το στόμα μου. Μακριά κι αγαπημένοι. Μόνο την Κατερίνα νοιαζόταν και την καμάρωνε. Φτυστός ο αγαπητικός της ο τσόγλανος ο Μαθηματικός απ’ την Κρήτη που της έκανε τάχαμου μάθημα.
Όταν έγινε το κακό ήμουνα κάτου στα λιόδεντρα του Βασιλακόπουλου με τους Αλβανούς, πέρα στην κάτου Ράχη. Ένα ολόκληρο κουτί κατέβασε μονορούφι λες κι ήταν καραμέλες.
Μόνος. Κατάμονος. Τι να ‘κανα; Πού μου ’θελε και σχολείο το μπάσταρδο και σάκα και αγγλικά! Παράπονο δεν έχω. Και κόρη και γυναίκα μού στάθηκε.
Κατάλαβες τώρα κυρά δασκάλα; Κουνάς το κεφάλι, βλέπω. Η αφεντιά μου κάθε βράδυ το χτυπάει στον τοίχο. Και κλαίω. Για την πάρτη μου. Οι ζωντανοί με τους ζωντανούς που λένε. Άμε τώρα στο καλό…
[Πρώτη δημοσίευση στο ηλεκτρονικό Φρέαρ. Φωτογραφία: Dorothea Lange, 1939.]
